फ्रेंडशिप एक साहस भाग ३

 फ्रेंडशिप एक साहस भाग ३

Inter / outer /In collage / Morning.

(बेल वाजते. तासिका सुटलेली आहे. कॉलेजच्या व्हरांड्यात प्राजक्ता जिन्यावरून वर येताना आरोही समोरून जाते. तिचा चेहरा नाराज असतो. वर एका बाजूला मुली एकत्र येऊन गप्पा मारत आहेत.)

 माधवी :

लेक्चर प्रॅक्टिकल झालं एकदास.

वेदिका :

 तर काय,... वेताग आला होता.

(पाठीमागून प्राजक्ता येते. तिच्या हातात पिसव्या असतात. त्यामधे आईस्क्रिम असते. त्या समोर धरत.)

प्राजक्ता :

हा घ्या. व्हा जरा थंडगार.

(प्रत्येक मुलगी एक एक आईस्क्रिम घेते. व थॅन्क्स बोलते.)

प्राजक्ता :

 (वेदिकाकडे पहात )

काय ग मघाशी जिन्यावरून येताना पाहिलं. त्या अरोहीचा चेहरा पडलेला का होता.

वेदिका :

मॅडम दुःखात आहेत.

प्राजक्ता :

काय ग, काय झालं?.. सगळ ठीक आहे ना. की घरी कोण?

( प्राजक्ता वर हात करून इशारा करत )

वेदिका :

ये बाई तसं काही नाहीं ह.

प्राजक्ता :

मग काय झालंय?

वेदिका :

काल रात्री दुःखद निधन झालं. मॅडमच्या लाडक्या ड्रेसचं.

प्राजक्ता :

म्हणजे काय, नीट सांग की रेड्या.

वेदिका :

अरोहि मॅडमचा ड्रेस हॉस्टेलच्या उंदरांनी कुर्तडला.

प्राजक्ता :

अरेरे, वाईट झालं.

सर्व जणी एकदम :

काय म्हणालीस…..

रेवा :

प्राजे तिची दया माया करायची नाही काय, आख्या कॉलेजात विरुद्ध पार्टी कोण असेल तर फक्त तिच.

प्राजक्ता :

अग पण असं शत्रूच ही होऊ नये ग..

वेदिका :

ये गप्प उगाच माठातल्या पाण्यासारखी पाझरू नकोस हं..

प्राजक्ता :

बरं मॅडम तुम्ही म्हणाल तस्.

एक सांगा काल पाठवलेलं वेळापत्रक पाहिलात का? ते फॉलो करायचं काय?

श्वेता :

ते जरा कडक वाटतयं.

जरा झोपायची वेळ वाढवली तर बरं होईल.

प्राजक्ता :

जरा स्वाभिमान बाळगा उगाच वेळ घालवू नका . घाटी मुली अन् एवढा आळस बरा नाही. सूर्य उगवे पर्यंत घोरत पडायला पाहिजे. ते काही नाही आज कॉलेज सुटल्यावर मी सांगते तिकडे चलायचं.

अनुजा :

 कुठे जायचं. फिरायला का?

प्राजक्ता :

हो जायचय इथल्या महादेवाच्या देवळात. शपथ घ्यायला.

वेदिका :

आम्ही फॉलो करतो की, उगाच शपथ कशाला.

प्राजक्ता :

ते काही नाही, शपथ घ्यायची म्हणजे घ्यायची. मला व माधवीला सोडली तर ग्रुप मधील बाकीच्या मुलींची मार्कांची गाडी कायम खालीच असते.तेव्हा काही कडक नियम पाळले पाहिजेत.

श्वेता :

असं काय बोलत आहेस. तब्येत ठिक आहे ना तुझी.

रेवा :

काही लागिर बिगिर झालं नाही ना?

प्राजक्ता :

होय लगिरलं आहे मला स्वाभिमानी वृतीन. अरोहीने दिलेल्या आव्हानानं. ते काही नाही, मी आज संध्याकाळी शिव मंदिरापाशी सहा वाजता वाट पाहीन. तुम्ही आलात तर ठिक नाहीतर मी एकटी पैजेला सामोरी जाईन.

                                     Cut to……

......‌....... ........... ............ ..........

Evening/ Outer – inter / shiv temple

प्राजक्ता आपल्या मैत्रिणीची वाट पाहत आहे. त्या आजुन आलेल्या नाहीत. ती इकडे तिकडे फिरत आहे. घड्याळात सहाचे ठोके वाजणार आहेत.

प्राजक्ता :

अजून कशा आल्या नाहीत. आता पर्यंत यायला पाहिजे होत्या.

(ती मोबाईल फोन करते. रिंग वाजते.)

येतात की नाहीत. की गेल्या कुठे.

जाऊदे सहापर्यंत वाट पाहू नाहीतर आपण स्वतः शपथ घेवू.

(घड्याळात सहाचे टोले पडतात.)

प्राजक्ता :

येत नाहीत वाटत.

जाऊ दे, मी जाते.

(मागून हाक येते.)

श्वेता :

प्राजू…

(त्या सर्व एकापाठोपाठ एक येतात. त्या सर्व मंदिरात जातात. दीप प्रज्वलन करुन शपथ घेतात.)

ऐकत्र सामुहिक:

आम्ही सर्वजणी आज् या महादेवस साक्षी मानून अशी शपथ घेतो की शारीरिक व मानसिक दृष्ट्या सक्षम होऊन आपली प्रगती करून या वर्षी होणाऱ्या परीक्षेत यशस्वी होऊ. व छत्रपती शिवरायांच्या तत्वाने पुढे जाऊ. व प्रगती करुन यश संपादन करू. व जीवनात शिवरायांचे तत्व अंगिकरू व रायगड पायी सर करू.

(प्राजक्ता त्यांना खडीसाखर व पेढे वाटते.)

                                 Cut to…….

…….. ……. ………. …

Next day / morning ५.०० clock / hostel and ground. / Inter – outer

मुली झोपलेल्या आहेत. घड्याळाचा अलार्म वाजतो. श्वेता उठून केस बांधून मुलींना उठवण्याचा प्रयत्न करते. हाका मारते. त्या उठत नाहीत. तेव्हा त्यांच्या अंगावर पाणी आणून ओतते.

त्या उठतात.

रेवा :

श्वेता काय हे. अस करतात का?

श्वेता :

मग पहिल्या हाकेला उठत जा. शपथ घेतलीये ना. मग तिचे पालन करा.

चला लवकर.

(त्या हॉस्टेलच्या प्रांगणात येतात. व एक्सरसाईज करु लागतात. सकाळी वॉश रुमला जाणारी आरोहीची रुममेट मानसी कोंढाणे त्या मुलींना एक्सर साई ज करताना पाहते व)

मानसी कोंढाणे :

(मनात)

कसला आवाज येतोय. कोण आहे.

(मानसी गच्ची मध्ये येते.)

मानसी :

( मनात)

काय करताहेत या. आ…, एक्सरसाईज अरोहिला सांगितलं पाहिजे .

( मानसी रुमकडे धावत जाते. मानसी आरोहीला हलवत,)

मानसी :

ऐ आरोही उठ लवकर. चल लवकर बाहेर बघ चल काय चाललेय ते.

आरोही :

काय चाललंय, झोप मोड करू नकोस. उगीच किरकिर सकाळी कशाला करतेस.

मानसी :

चल तरी, ती श्वेता व तिचा गँग बघ चल काय करताहेत.

आरोही :

काय करताहेत.

मानसी :

बघ तरी.

आरोही :

 चल पाहू.

(आरोही आपला चष्मा डोळ्यावर लावते. व उठून हॉस्टेलच्या गॅलरीत येते. श्वेता व तिच्या मैत्रिणींना एक्सरसाईज करताना पाहून,)

आरोही :

काय मानसी पोलीस भरतीत उतरणार आहेस वाटत? मला वाटलेच होते की हे फार्मसी बीर्मसी तुझ काम नव्हे.

(श्वेताच्या लक्षात अरोहीचें बोलणे येते. पण लक्ष न देता ती एक्सरासाईज करत ती लक्ष देत नाही.

इतक्यात आरोहीची दुसरी रुममेट तन्वी तिथे येते.)

आरोही :

( रेवाकडे पहात)

काय तन्वे किती केलं तरी सरड्याची धाव कुंपणापर्यंत बघ. आपणं केवढं, आपल वजन केवढं. लई आपटून घेवू नकोस. नाहीतर फुटशील भोपळ्या सारखी.

(तन्वी व मानसी हसतात. तिचे बोलणे ऐकून रेवा,)

रेवा :

ये आरे, तोंड सांभाळ, कुणाला भोपळा म्हणतेस, मला कळत नाही का? ऐका गुच्चीत गार करीन.

आरोही :

तुला कोण म्हणत. मी तर तन्वीला बोलले. तुला भोपळा म्हणणे म्हणजे भोपळ्याचा अपमान वाटतो. काय ग तनु

रेवा :

त्या खिडमीडीच्या अंगात केळ्या एवढं तरी मास आहे का? तुझे टाँटस् कळतात मला. एक बसली की फिरसिल गरगर.

आरोही :

ए जाडे, आधी पकडून दाखव मला, काल माझा ड्रेस उंदरांनी कूर्तडला तेव्हा मला पाहून कॉलेजमध्ये खिदळत होतीस ना. मला काय कळत नाही का?

अनुजा :

( मध्येच बोलत)

कोण म्हणते तुला बघुन हसत होतो, तुझं कसं आहे. कावीळ झालेल्या माणसागत, त्याला कसं सगळ जग पिवळच दिसतं. तसचं तुला पण दिसतं बघ.

आरोही :

ए सातारकर. लई नकचडीच आहेस की. जास्त बोलू नकोस, आधी फर्स्ट क्लास मिळवून दाखव. सेकंड क्लासची गाडी मला बोलतेय. मला नाही तुलाच झाली असेल कावीळ

(मानसी व आरोही हसतात.)

वेदिका :

ए बंदर छाप बिडी, चल सटक हितून, तुला दिसत नाहीं का आम्ही एक्सर साईज करत आहोत ते. अन् आम्हाला किती मार्क पडतात याचे तुला काय लागलेय. बघुया की तू फर्स्ट क्लासची गाडी कुठं जाती ते. पुढली परीक्षा झाली की बसशील जाऊन माळावर काटक्या गोळा करत. अन् तुझ्या या दोन माकडिणींना पण सोबत घेवून जा. झोळी वाल्या कुठल्या.

आरोही :

तरी म्हंटल प्राजूची चिमणी कशी बोलली नाही अजून, तिच्या हमाली करणारी तू. मला शिकवतेस, तुझं मार्क लिस्ट बघ आधी. मग ठरव मी काटक्या गोळा करते. की तू जाळीतील करवंद काढून विकत बसतेस राधानगरीच्या बाजारात ते.

(त्या सर्व चिडून आरोहीकडे पहात असतात.)

वेदिका :

थांब दाखवते तुला

(त्या जिना चढू लागतात. इतक्यात श्वेता)

श्वेता :

ए मागे फिरा, तिच्या नादाला लागू नका. आपल टार्गेट मिस नको व्हायला.

अनुजा :

बघतेस ना श्वेता कशी चुरूचुरू बोलते ती बेडकी.

श्वेता :

बोलू देत, आज तिचा दिवस आहे. उद्या आपला असेल.

( पावलांचे आवाज येवू लागतात.)

(वॉर्डन कमला शिरसाट राऊंडला येत असते.)

तन्वी :

आरोही, चल गप उगाच भांडण नको सकाळी सकाळी, कमळाबाई येतेय.

(आरोही कुस्तीत नजरेने पहात जाते.)

                                        Cut to……

……… …….. …….. …….

फ्रेंडशिप एक साहस भाग २

  फ्रेंडशिप एक साहस भाग २ लेखक : निशिकांत हारुगले.

Outer/ collage Ariya/ Morning

(कॉलेज आवारात प्राजक्ता स्कूटी पार्क करते. तिच्या मैत्रिणी गप्पा मारत कॉलेजच्या लॉन वर बसलेल्या आहेत. प्राजक्ता तिथे जाते.)

प्राजक्ता :

 भाव

श्वेता :

 काय हे, घाबरले ना.

(प्राजक्ता हसते)

प्राजक्ता :

 कशा आहात?

मुली :

 तू आलीस मग मजेत.

श्वेता :

तुझी तब्येत कशी आहे.

 प्राजक्ता :

 आहे ठीक, ह बरं आठवलं,

(प्राजक्ता पर्स उघडते. व चीठ्ठी काढून देत)

हे टाईम टेबल फॉलो करायचं काय?

श्वेता :

टाईम टेबल.

प्राजक्ता :

हो टाईम टेबल, तीन वर्ष आपण फक्त टाईमपासच केलाय. आता थोड सिरियस झालेलं बरं. या टाईम टेबल प्रमाणे वागायचं.

रेवा :

आण बघू,

(रेवा पहाते)

रेवा :

पाचला उठायचं.

प्राजक्ता :

हो

रेवा :

लई लवकर होतेय.

प्राजक्ता :

मग काय सूर्य उगवल्यावर सुरवात करायची.

रेवा :

पण..

प्राजक्ता :

पण बिन काही नाही, या वर्षी सेकंड क्लास नको. फर्स्ट क्लास हवाय. त्या गोडांबेला दाखवून द्यायचं आपली पॉवर.

Cut to…….

…… …… …… ….

Inter/  Hostel /night/१०.o’ clock

(घड्याळात टोले पडतात. वॉर्डन कमला शिरसाट राऊंड करत आहेत. हॉस्टेलची लाईट बंद करत निघालेल्या आहेत.)

श्वेता :

अग, लाईट बंद कर नाहीतर ती शृपनखा येईल ओरडत.

( वेदिका लाईट बंद करते.त्यासर्वजणी एकाजागी अंथरूण डोक्यावर घेऊन टॉर्च लावून अभ्यास करत असतात. झोपेच्या धुंदीत आहेत.)

माधवी :

पाचशे रुपये काय मागितले बया गड चढा म्हणाली. हजार मागितले असते तर,

श्वेता :

एव्हरेस्ट चढा म्हणाली असती.

वेदिका :

प्राजक्ता बाई बोलल्यात तर खऱ्या, पण….. छे बाई.

श्वेता :

प्राजू सहज म्हणाली असेल, दोन दिवसात विसरेल सगळं.

( श्वेताच्या मोबाईल मध्ये मेसेज येतो. रिंग होते.)

माधवी :

कोणाचा मेसेज आहे ग.

श्वेता :

(मोबाईल पहात)

प्राजक्ताचा

वेदिका :

 काय पाठवलंय?

श्वेता :

मॅडम टाईम टेबल चिटकवल का? विचारता हेत.

वेदिका :

आणखी,

श्वेता :

 सकाळी लवकर उठून पाचला अभ्यास करा म्हणताहेत.

माधवी :

पाचला

श्वेता :

हो पाचला,

माधवी :

मला नाही जमायचं बाई, पहाटेची झोप मला आवरत नाही. मी झोपते आता गुड नाईट.

श्वेता :

झोपला बघ रेडा.

वेदिका :

मॅडमनी गोडांबेला लईच मनावर घेतलेय.

रेवा :

 ती काय करेल बिचारी, ती गोडांबे आहेच तशी डोचक्यात जाणारी.

श्वेता :

तिची गंमत करूया का?

वेदिका :

 काय करायची.

श्वेता :

बघच तू चल माझ्याबरोबर.

Cut to...

( कृती : श्वेता रेवाच्या व वेदिकाच्या कानात काहीतरी कुजबुजते. त्या तिघी उठून रूमचे दार हळुवार उघडुन अंदाज घेवून बाहेर येतात. जीना पावलांचा आवाज न करता उतरतात. वॉर्डन कमला शिरसाठ यांच्या रूमचा अंदाज घेतात. तिच्या घोरण्याचा आवाज ऐकू येत असतो.)

Cut to..

Night /Vharanda Hostel/ Inter ११,o’clock

वेदिका :

झोपली वाटत महामाया.

श्वेता :

अग,.. हळू बोल. उठेल की ती.

रेवा :

ती कसली उठतेय, चल लवकर.

(कृती : त्या जीना उतरून खाली येतात. स्टोअर रूम मध्ये जातात. तिथे उंदीर पकडायला ठेवलेला साफळा असतो. त्यात पाच ते सहा उंदीर असतात. )

रेवा :

अग, सापळा न्यायचा का?

श्वेता :

लई शहाणी आहेस, उगीच शंका यायला काय?

वेदिका :

मग कसं

श्वेता :

डंटढ्यान …. हे बघ.

(श्वेता पिशवी दाखवते)

 रेवा :

अग कातरतील की ते.

श्वेता :

नायलोंनची आहे, लगेच कातरतील.

चल टाक… एक एक,

रेवा :

ई ….. नाही ग बाई चावला तर.

श्वेता :

उठ,.. हो बाजूला बावळट, बघ मी कशी घेते.

(कृती : श्वेता हळूच पिंजर्याच तोंड उघडुन त्याच्या तोंडास पिशवी लावते व उंदीर काढून पिशवीत घेते.)

श्वेता :

ह… चल दाखवते.

(त्या हसतात.)

Cut to…….

….. …… …… …….

Night / Hostel/ Inter 

( कृती: श्वेता व रेवा अन् वेदिका ते उंदीर खिडकीतून वरील झाप उघडुन आरोहीच्या खोलीत सोडतात. व आपल्या रुम मध्ये जातात. झोपतात.)

श्वेता :

 (उंदीर सोडताना मनात)

आता कळेल आरोही तुला आमच्याशी पंगा अन् हॉस्टेल वरती दंगा.

Cut to….

….. …. …. …. ….

Morning/ Hostel /inter - outer

 ( मुलींचा दंगा ऐकू येत असतो. अनुजाची झोप मोड होते. आरोहीच्या खोलीतून आवाज ऐकू येत असतो. काही मुली झाडू घेऊन उंदीर मारण्यासाठी पळत होत्या)

एकजण :

अग मार, मार लवकर, फरशी खाली जाईल बघ तो.

दुसरी :

भईबग……. मेला. आर… पळाला वाटत.

तिसरी :

या ब्याट्रीला साधा उंदीर मारता येत नाही.

दुसरी :

मग तू मार की, लई मोठं बोलू नकोस.

(अनुजा डोळे चोळत बाहेर येते.)

अनुजा :

काय हे सकाळी सकाळी चाललय यांचं.

(इतक्यात रडण्याचा आवाज ऐकू येऊ लागतो.)

अनुजा :

कोण रडतंय सकाळी सकाळी,

एक मुलगी :

आरोही गोडांबे रडतेय.

अनुजा :

तिला नी काय झालं सकाळी सकाळी गळा काढायला. कोण मेल की काय.

दुसरी मुलगी :

कोण मेल बिल नाही, फक्त अरोहीचा ड्रेस कातरला उंदरांनी.

अनुजा :

मग एवढंच ना, त्यात काय एवढं दुसरा घ्यायचा.

तिसरी :

अग तो तिचा आवडता होता. तिच्या मावशीनं घेतलेला.२००० रुपयाचा

( इतक्यात माधवी देखील उठून रुमच्या बाहेर येते. त्या दोघी चालत अरोहीच्या रुमकडे जातात. तिथे आरोही रडत बसलेली दिसते , मुलींचा दंगा पाहून वॉर्डन कमला शिरसाठ व शिपाई गणू देखील येतो.)

आरोही :

(रडत..)

माझा ड्रेस, किती प्रेमानं मावशीनं घेतला होता.चांगला दोन हजाराचा होता.

(वॉर्डन कमला शिरसाठ व गणू तिथं येतात)

वॉर्डन कमला शिरसाठ,

नुसता डोक्याला ताप आहेत या मुली. जरा कुठं सकाळी डोळा लागला होता. तोपर्यंत सुरू झालं यांचं.

(गर्दी जवळ येत)

वॉर्डन :

ये व्हा बाजूला,

वॉर्डन :

काय झालं कशाला गर्दी जमवलीय. अन् ही का रडतेय सकाळी सकाळी.

माधवी :

मला वाटत कोण मेल.

(आरोही तिरकस नजरेनं पहाते माधवी गप उभा राहते आरोही रडू लागते)

 वॉर्डन कमला शिरसाठ :

ये गप ग सकाळी सकाळी उगीच कायपण बोलू नकोस.

बर, मला हे सांगा सकाळी सकाळी येवढं दंगा कशासाठी करताय.

 अन् हा काय रूमचा अवतार केलाय. मुली आहात की राक्षशीणी.

एक मुलगी :

आम्हाला काय बोलताय. उंदराचा बंदोबस्त करा आधी. किती वेळा सांगितलेय. आता केवढ्याला पडलंय

दुसरी मुलगी :

बघा आता कातरला ना ड्रेस

वॉर्डन :

गणू, तुला सांगितल होत ना. उंदराचा बंदोबस्त करायला.

गणू :

अहो मॅडम घातलं होत औषध, सर्व हॉस्टेल मधील बुटीभर उंदर टाकलीत मी. फक्त स्टोवर रुम मध्ये तेवढी राहिलीत. औषध संपल म्हणून तिथे सापळा लावला होता.

वॉर्डन कमला शिरसाठ :

मग हे काय आभाळातून टपकलेत.

गणू :

पण मी तर…

वॉर्डन कमला शिरसाठ :

पण काय पण.

गणू :

मॅडम स्टोअर रुम मध्ये लावलेला सापळा मी मगाशी पहिला त्यात उंदीर नाहीत. रात्री होते उंदीर त्यात. सकाळी बघतो तर दार उघड सापळ्याच.

वॉर्डन कमला शिरसाठ :

मग काय उंदीर दार उघडून पळालेत.

ते काही नाही. त्या उंदरांचा आजच्या आज निकाल लाव.

वॉर्डन कमला शिरसाठ :

(मुलींकडे वळत)

तुम्ही पण मुली अशा आहात. की आपल्या वस्तू नीट ठेवत नाहीत. नंतर अशी फजिती झाली की लगेच हॉस्टेलच्या नावानं खड फोडत बसता. देव जाणे, काय होणार तुमचं

चला झालं ते झालं. पूस आता डोळे,

हा काय ड्रेस.

आरोही :

हा,

वॉर्डन कमला शिरसाठ :

अरेरे, चाळणच केलीय.

असुदे झाल ते झालं, नवीन घे.

आरोही :

नविन घ्या काय नवीन, एवढं सोपं आहे का ते. माझ्यासाठी.

वॉर्डन कमला शिरसाठ :

 अग, पण आता आपणं काय करू शकतो.

ये पोरिवो चला आता आपापल्या कामाला लागा.

(सर्व मुली पांगतात.)

                   Cut to………

.... ..... ....

Inter / Hostel/In room morning

(अनुजा रुम मध्ये येते. रूमचा दरवाजा बंद करते. )

अनुजा :

हुश…

(पळत जाऊन मैत्रिणीची पांघरून ओढुन काढते.)

अनुजा :

ए रेवा उठ, ये श्वेता उठ लवकर.

रेवा :श्वेता :

ऊ…. झोपू दे ना…

अनुजा :

ये रेड्या उठ लवकर एक बातमी सांगायची आहे.

(त्या उठत नाहीत. तेव्हा ती हलवते.)

अनुजा :

ए बायांनो ऐकलात काय. आरोहीचा ड्रेस कुर्तडला उंदरांनी.

(श्वेता व रेवा उठतात.)

श्वेता :

काय म्हणालीस परत सांग.

अनुजा :

अग, त्या आरोहिचा ड्रेस कुरतडला उंदरांनी.

रेवा :

स्वातंत्र्याचे उपकार फेडले म्हणायचे

अनुजा :

 काय ग… काय म्हणालीस.

(श्वेता डोळे मोठे करुन रेवाकडे पहाते.व तोंडावर बोट ठेवत.)

श्वेता :

काय नाही ग.. तिचं म्हणणं इतकचं होत की शिवजयंतीला तिन खोडा घातला. म्हणून देवाने शिक्षा केली बिचारीला.

वेदिका :

अग, रडून रडून डोळे गोटिवाणी मोठे झालेत आरोहिचे.

 काय तर माझा ड्रेस, दिड हजाराचा होता. आ…आ….

 मला तर बाई तो सहाशेचाच वाटला. काय ते भोकांड पसरल होत.

माधवी :

जाऊ दे तो विषय, उगाच आपलीं सकाळ खराब नको. आरोही अन् तिचा ड्रेस, ती जाणे नाहीतर तिचे रडे जाणे, आपल्याला काय करायचे त्याचं . उठा… लवकर आटपा. करंजफेण मॅडमच लेक्चर आहे. महत्वाच्या नोटस देणार आहेत.

वेदिका :

हुं….. तिच्या सगळ्या नोटस महत्वाच्याच असतात. कुठून आणते कुणास ठाऊक. तिच्या नोटसनी तर संपूर्ण कपाटच भरलय. कॉलेज मधील पुस्तकातील पानापेक्षा हिच्या नोटसची पानेच जास्त.

श्वेता :

ते काही असू देत, तिच्या लेक्चरला गेलं नाहीतर डोकं खाईल बाई. व प्राचार्यांच्या केबिन पर्यंत ओरडत जाईल, काय तर…. हल्ली कॉलेजच्या मुली बिघडल्यात, लेक्चर अटेंड करत नाहीत. तासिका बुडवितात, माझा तर मुडच हाफ होतो बाई, हे सगळ ऐकण्यापेक्षा पाऊण तास झेललेल बरं बाईला. तिचा नवरा कसा हिच्यासोबत नांदतो देव जाणे.

…. बरं ते सोडा चला आटपा लवकर

( त्या अंथरूण काढू लागतात.)

                                    Cut to……

फ्रेंडशिप एक साहस भाग १

 फ्रेंडशिप एक साहस भाग १

लेखक : निशिकांत हारुगले.

Inter- outer/   Panaji City/ Nighti  

(गोवा शहरात एका कॉल सेंटर वर काम करणारी मुग्धा परांजपे आपले काम करत सारखी आपल्या हातातील घड्याळाकडे पहात आहे. तिची ड्युटीची वेळ संपली होती. तिच्या जागी कामाला येणारा दुसरा मेंबर यायला वेळ झाला होता. तो थोडया वेळाने तिथे हजर झाला. तशी मुग्धा आपल्या हातातील घड्याळाकडे पहात)

मुग्धा :

 ओ सिट, खूप वेळ झालाय, साडे नऊ वाजलेत.

(वेळाने आलेल्या रॉकी कडे पाहत)

मुग्धा :

“ काय, कळत की नाही तुला? तुझं हे कायमचंच आहे. आजचं हे शेवटचंच कोऑपरेट करतेय मी तुला, परत मी नाही ऍडजेस्ट करणार,”

(तो शांतपणे ऐकत आहे )

(शेजारील शर्वरी कडे पहात)

मुग्धा :

“ चल येते ग.”

मुग्धा बाहेर पडली. ती लगबगीने स्टॉपकडे निघाली. तिचे कार्यालय असणारा रोड अत्यंत सामसूम ऐरियात होता. ती लगबगीने आपली पर्स अडकवून घरी निघाली. इतक्यात तिच्या फोन वर क्वाल आला. तिने तो उचलला. तो तिच्या आईचा होता.

मुग्धा :

“ हॅलो, बोल आई,”

आई :

“ अग्, निघालीस की नाही अजुन, बस मिळाली का?”

मुग्धा :

“ अग, निघालेय,थोड्याच वेळात पोहोचतेय स्टॉपवर, मिळेल एखादी बस नाहीतर काहीतरी क्याब वगैरे.”

आई :

“ बरं.. ये लवकर वाट पाहतेय.”

मुग्धा :

“ हा .”

मुग्धा लगबगीने बस स्टॉपकडे निघालेली असते. इतक्यात मागून एक स्कॉर्पिओ वेगाने येते. व तिच्याजवळ थांबते. दरवाजा उघडला जातो. मुग्धाला कोणतरी वेगाने आतमध्ये खेचते. या गडबडीत तिच्या हातातील फोन खाली पडतो. गाडीचा दरवाजा बंद होतो. गाडी वेगाने निघून जाते.

              Cut to …..

……. ….. ….. …

Outer /   Night /   Bus stop road/ in  fore wheller,

गाडीमध्ये खेचल्यावर मुग्धाच्या तोंडाला रुमाल लावला जातो. त्यावर असणाऱ्या औषधाच्या गुंगीने मुग्धा बेशुध्द होऊ लागते. तिला एक राक्षसी हास्य फक्त ऐकू येते. तिचे डोळे धुंद होतात. डोळ्यासमोर चार अस्पष्ट धुंद पुरुषी चेहरे दिसतात. ती गुंगीत जाते. समोर फक्त अस्पष्ट अंधार …

Cut to…..

…….. ….. ….. …..

प्रसंग दुसरा

inter  / college / afternoon 

कोल्हापूर शहरातील एका मेडिकल कॉलेजच्या आवारात दुपारचे तिन वाजलेत. काही मुली पट्टी गोळा करत आहेत. त्यामधे प्राजक्ता पाटील, श्वेता भोसले, माधवी गडकर, रेवा परांजपे, वेदिका काटकर अन् अनुजा पाटील या एकत्र जमलेल्या आहेत.

वेदिका :

 अग, आपल लास्ट सेमीस्टर आहे ना.

श्वेता :

मग काय?

वेदिका :

आपण शिवजयंती साजरी करूयात का?

माधवी :

पण प्राचार्य परवानगी देतील काय?

अनुजा :

त्यापेक्षा हॉस्टेल वर करूया की.

रेवा :

 अग पण त्यासाठी डेकोरेशन व बाकीच्या गोष्टी लागतील. शिवाय स्पीकर ही भाड्याने अणावा लागेल.

वेदिका :

 ते करूया ग. पण माझं मत अस आहे की उद्या तशी सुट्टी आहे. तेव्हा जेवणही करूयात. की सगळ्या मुली तेच तेच मेसचे जेवून कंटाळल्यात.

श्वेता :

 बरं चालेल. योजना चांगली आहे तुमची, पण त्यासाठी खर्च आहे, त्याच काय करायचं.

वेदिका :

 ते तर आहेच.

 माधवी :

 आपणं सर्वांनी पट्टी काढली तर,

अनुजा :

ही आयडिया चांगली आहे.

(इतक्यात तिथे आपली गाडी पार्क करून प्राजक्ता येते. तिला पाहून.)

श्वेता :

बरं झालं आलीस, आम्ही शिवजयंती साजरी करायची ठरवलेय.त्यासाठी पट्टी काढायची. व कॉलेज मधून कोण कोण मदत करत का ते पाहू.

प्राजक्ता, खूप चांगली योजना आहे. चला मग लागा कामाला,

(त्या सर्व जणी आपल्या कपाळाला लाल रिबीन बांधतात त्यावर छत्रपती शिवाजी महाराज की जय अस लिहिलेलं असत. एक छोटासा डब्बा घेवून कॉलेज मधील व्हारांड्यातून त्या फिरत प्रत्येक मुलीकडून पैसे गोळा करत आहेत. अनेक मुले त्यात पैसे टाकत आहेत. पट्टी गोळा करत त्या अरोही गोडांबे जवळ येतात.)

(आरोही गोडांबे ही कॉलेजची टॉप मुलगी, मध्यमवर्गीय  कुटुंबातील . तिचे बाबा नाहीयेत. फक्त आई व लहान भाऊ आहे. जो दहावीत शिकतोय. तिच्या घरी खर्चाची ओढाताण असल्याने तिच्या शिक्षणासाठी तिचा मामा मदत करतोय. त्याला ती व तिची आई खूप घाबरते. अशा या आरोही जवळ येत.)

श्वेता :

आरोही म्याम शिवजयंतीची पट्टी,

( आरोही आपली पर्स उघडते व त्या मधील शंभर रुपये काढून डब्यात टाकताना)

रेवा :

 ओ मॅडम, जरा पाचशे तरी टाका. शंभरात काय येत.

आरोही :

(आपल्या डोळ्यांवरील चष्मा सावरत) 

 देतोय ते घ्या, नाहीतर व्हा पुढे.

वेदिका :

 पुढे व्हा काय पुढे, तुला आम्ही काय भिकारी वाटलो.

 आरोही :

 छे, मला नाही तस वाटत, तो भिकार्यांचा अपमान होईल.

माधवी :

 आरे, मर्यादा सोडतेस तू, तुझे नकोत पैसे आम्हाला,

आरोही :

 द्या मग परत, अन् जावा गावभर भीक मागत.”

श्वेता :

 थोबाड फोडीन तुझं.

( ती हात उचलते)

(प्राजक्ता तिचा हात धरते.)

प्राजक्ता :

नको दंगा, आपणं शिवजयंती साजरी करतोय, चला पुढे.

(त्या पुढे जाऊ लागतात. तेव्हा आरोही मागून चुटकी वाजवत.)

आरोही :

ए….

(त्या सर्वजणी मागे फिरतात. आरोही प्राजक्ताच्या पुढे येत.)

आरोही :

 सर्वांची बॉस होऊन फिरतेस व अभ्यास, करिअर सोडून या हॉस्टेलच्या मुलींना सण उत्सवात घालतेस. काय यांचं भविष्य, तुझी गुलामीच करायची ना, फॉक्स ब्रेन लेडी, पक्की राजकारणी आहेस बघ.

श्वेता :

आरे,

(प्राजक्ता आपला हातवर करून स्वेतास शांत राहण्यास सांगण्याचा इशारा देत.)

प्राजक्ता :

 हे बघ, तू उगाच मनाचे मनोरे रचू नकोस, आम्ही काय या कॉलेजात आल्यापासून कधी गौरीची गाणी म्हटली नाहीत की कधी हादगा घातला नाही. साधं संक्रांतीला तिळगुळ सुद्धा वाटल नाही. फक्त अंतर्मनातून वाटल की शेवटचे चार महिने आहेत. आपल्या राजांची जयंती साजरी करावी. म्हणून हा उपद्व्याप करतोय येवढच.

आरोही :

( हसते)

 काय तर म्हणे, राजांची जयंती साजरी करतोय. राजमुद्रा तरी पाठ आहे का मॅडम?

 की विसरली,

 शाळेत शिकवली नाही वाटत.

 ( मुले हासतात)

प्राजक्ता :

 राजमुद्रा ना मग एक तर,

 प्रतिपचंद्र लेखेव वर्धिष्णू विश्व वंदिता शाह सूनो…

(प्राजक्ता थांबते )

आरोही :

अरेरे, साधी राजमुद्रा पाठ नाही,

बरं ते सोड, ही नाजूक पावले एखादा गड तरी चढलेत का? तुझ्यासारख्या मऊ, मुलायम बिछान्यावर लोळणाऱ्याना काय माहित डोंगर, दर्या, जरा सापा किर्ड्यातून रानवाटा चाल म्हणजे शिवराय व त्यांचं स्वराज्य कळेल. असं लोकांकडून जबरदस्ती पैसे उकळून जर तू ही जयंती साजरी करत असशील तर ते राजानाही आवडणार नाही. कुणा मुलाकडे किती रुपये आहेत, नाहीत, त्याची परिस्थिती काय आहे. याचा जराही विचार नाही,

या कॉलेजमध्ये फक्त आलिशान बंगल्यात रहाणाऱ्यांचीच मुले शिकत नाहीत. तर सर्व सामान्यांची मुलेही शिकतात. अशी बिदागी गोळाकरून शिवजयंतीच्या नावावर चैन करण्यापेक्षा शेतात जाऊन कष्ट करून मिळवा पैसे व मग खुशाल करा जयंती.

प्राजक्ता :

 हे बघ तू जास्तच बोलतेस ह, कष्टाचं म्हणत असशील तर आहे माझ्या नशिबात सुख, त्यात काय, हे बघ एकटी घालू शकते मी शिवजयंती, पण या मुलींनी ठरवल म्हणून नाहीतर ….

आरोही :

 नाहीतर काय नाहीतर, लई मोठं बोलतेस, म्हणे, मी एकटी घालू शकते शिवजयंती, बापाच्या पैशावर मिजास आणखी काय? हिंमत असेल तर स्वतः कमव, नंतर बोल,

अन् एवढं वाटत असेल तर शिवजयंती करण्याआधी एखादा गड चढ व एखाद्या गरीब मावळ्यांच्या घरची भाकर चुलीवर भाजून दाखव, म्हणजे कळलं स्वराज्य कसं निर्मित ते, सोन्याचा चमचा घेवून जन्माला आलेल्यांनी लई गप्पा मारू नयेत.

प्राजक्ता :

स्वीकारलं चॅलेंज तुझं, दुसरा तिसरा नाही तर रायगडच चढून दाखवीन,तेव्हाच तुझी मिजास उतरवीन,

(आवाज चढवून)

पोरीनो, द्या ते पैसे परत ज्याचे त्याला, या वर्षी आपण शिवजयंती करायची नाही, पुढील वर्षीच साजरी करायची. ती ही रायगडावरच,

आरोही :

 बघ बाई आधी विचार करून नाहीतर गड चढायला जायचीस अन् पाचव्या पायरीवरच माटकन बसायचीस.

(आजू बाजूला असणारी मुले हसू लागतात. अरोहीचे बोलणे प्राजक्ताला चांगलेच झोंबते. ती आपल्या ग्रुप मधिल मुलींना घेवून बाजूला व्हारांड्याच्या एका कोपऱ्यात जाते.)

Cut to 

....... ..... ...... ......

Day / Afternoon/ Inter/ College

कॉलेजच्या व्हरांड्यात कोपऱ्यात सर्वजणी एका कट्ट्यावर जाऊन बसलेल्या आहेत. प्राजक्ताच्या कानात आरोहीचे बोलणे एकसारखे घुमत असते. सर्व नाराज असतात.

माधवी :

 तुला काय कळतय का? ती म्हणाली, अन् लावली हिने पैज, साधं पार्क मध्ये फिरायला जाताना गाडी घेवून जाणारी तू, गड कसा चढशील?

श्वेता :

 त्या अरोहीकडे जाऊन चूकच झाली, नसत्या झमेल्यात पडलो, पनवती कुठली.

वेदिका :

मला तर तिचा तो चश्मा फोडावा असा राग आला होता.

माधवी गडकर :

 ही तरी कधी चढलीय का कुठला गड, दुसऱ्याला उपदेश करायला, साधं शाळेतील एखाद स्पर्धेत जिंकलेलं पारितोषक तरी आहे का हिच्याकडे.

अनुजा :

 तिला जिन्यावरून जाताना पाय आडवा घालून पडायला पाहिजे. जाईल गडगडत भोपळ्यासारखी .

प्राजक्ता :

(त्रासून)

 गप्प बसा आता, उगाच काथ्याकूट नको, आता घेतलय ना चॅलेंज. अन् ती काही चुकीचं बोलत नाहीये, आपणं आता स्वीकारलंय ना चॅलेंज. मग थोड कष्ट घ्यायचं.

वेदिका :

ये बाई साधं अर्धा किलोमीटर चालल्यावर थोडी विश्रांती घेणाऱ्या आपण, एवढा गड कशा चढायच्या.

प्राजक्ता, एक तर गड चढा ,नाहीतर आरोही गोडांबेच पाय धरा. काय करायचं ते ठरवा. नाहीतर तसं पाहायला गेलं तर मी चॅलेंज दिलंय. तुम्ही नाही.

श्वेता :

 अस काय म्हणतेस, अन् त्या नकचडीचं पाय धरण्यापेक्षा गड चढून पाय मोडले तरी चालतील मला.

अनुजा :

 आम्ही काय कच्या आहोत काय?

रेवा :

 तो गोडांबा नाही, कच्चा अंबा आहे. लोणच्याचा किडका. त्या किडक्याचे पाय धरण्यापेक्षा गड चढलेला बरा.

माधवी :

तो गड चढूच पण आता परीक्षा आलेय त्याच काय.

श्वेता :

 हे आता बोलायलाच हवं का. उगाच टेंशन.

प्राजक्ता :

तिचं काही चुकलं नाही आपण आता यावर जरा प्रॅक्टिकली विचार करायला हवा. माझं काय मला आहे बापाचा पैसा, पण तो ही लग्नानंतर असेल का माझा, अन् तुमचं भविष्य काय? ते काही नाही उद्या टाईम टेबल लावते. त्यानुसार सर्व करायचं. अभ्यास, कसरत, सर्व काही. उद्यापासून पाचला उठायचं. व दिलेलं वेळापत्रक फॉलो करायचं.

सर्व मुली :

बर.. बर….

(इतक्यात बेल वाजते)

श्वेता :

ह चला आता क्लासला

Cut to…...

....... ....... ....... ........ ....

Inter/    College /afternoon

(कॉलेजमध्ये क्लास वेळी प्राजक्ता अपसेट असते. राहून राहून तिच्या मनात विचार येतात. ती क्लास सुटल्यावर)

प्राजक्ता :

 श्वेता चल मी निघते.

श्वेता :

 अगं, अजून लेक्चर आहे ना?

प्राजक्ता :

 नाही, नको ..जाते मी माझा मूड हाफ झालाय, जाते मी घरला.

श्वेता :

 नीट जाशील ना? की पोहोचवायला येवू.

प्राजक्ता  :

नको, जाईन मी

(प्राजक्ता पार्किंग मध्ये लावलेली स्कूटी घेवून निघते.)

             Cut to

…… …… ……… ……

Inter - outer/   Ajinkytara  Bangla / evening

(बंगल्याच्या पार्किंग मध्ये स्कूटी लावली जाते. प्राजक्ता बंगल्यात प्रवेश करते. येताना दरवाजा झटकन लावला जातो. ती घरात प्रवेश करते. वेगाने जिना चढून खोलीकडे आपल्या निघालेली असते. स्वयंपाक घरातील तिची आई दरवाजाचा आवाज एकून बाहेर येते. मोलकरीण सरू भांडी घासत असते.)

सावित्री :

 ( प्राजक्ताची आई)

 काय ग सरू, मॅडम आज लवकर आल्यात.

सरू :

स्वारी तापलेली दिसतेय.

        सावित्री :

झाली असेल कुणाशी तरी तू तू मैं मैं.

सरू :

 जाऊन बघून तरी या काय झालंय ते.

सावित्री :

 कशाला बोलणी खायला, येईल थोडया वेळाने खाली, अन सांगेल तीच तिचं गार्हाण.

( प्राजक्ता रुम मध्ये जाते. व आपली पर्स बेडवर टाकते. व बाथरूम मध्ये जाऊन फ्रेश होते. थोडी विश्रांती घेण्याचा प्रयत्न करते. मूड न लागल्याने पुन्हा खाली येवून येरझाऱ्या घालू लागते)

सावित्री :

काय ग अशा फेऱ्या का मारतेस?

प्राजक्ता :

आज माझा जरा मुड हाफ झालाय.

सावित्री :

सकाळी तर वेगात सुटली होतीस. गीतांजली एक्स्प्रेस सारखी ,अचानक काय झालं.

प्राजक्ता :

आहे एक कॉलेजात बिनडोक तिनं डोकं खाल्ल माझं.

पैज लावतेय माझ्याशी.

सावित्री :

काय बडबडतेस, कसली पैज, स्पष्ट काही सांगशील की नाही.

प्राजक्ता :

ती आहे ना आरोही….

( ती बडबडून सांगू लागते.)(No vc)

सावित्री :

अग, जरा हळूहळू, काय कुत्र पाठीमागं लागल्यासारखी अस काय.

सावित्री :

तू आधी शांत हो बघू, आणि इथे आधी खाली बस.

( डायनिंग टेबलजवळ खुर्चीवर बसवत)

सावित्री :

हा पाणी घे आधी,

( ती थोड पाणी घेते.)

सावित्री :

हा बोल आता.

प्राजक्ता :

अग, कॉलेजमधल्या मुलींनी शिवजयंती करायची ठरवली म्हणून आम्ही थोडे पैसे गोळा करत होतो. पण त्या नकचडी आरोहिने पैसे तर दिले नाहीत तर आम्हाला नको नको ते बोलली.

( प्राजक्ता सर्व वृत्तान्त सांगते. इतक्यात सरू चहा आणून देते. सावित्री चहा प्राजक्ताला देते, व स्वतः पिऊ लागते.)

प्राजक्ता,

अन्, म्हणते कशी की हिम्मत असेल तर गड चढून दाखव,

 सावित्री :

मग काय झालं ?

प्राजक्ता :

मी पण घाबरते काय मी पण स्वीकारलं चॅलेंज, तसं मला म्हटली की गड चढायला जाशील अन् माटकन बसशील. केवढा अपमान केला तीन सगळ्या कॉलेजच्या मुलांसमोर. मला खूप स्याड वाटलं माहितेय.

सावित्री :

मग तू काही बोललीस का?

प्राजक्ता :

मी पण ठणकावून सांगितल, साधा सुधा नाही तर रायगड चढून दाखवीन म्हणून.

(सावित्री चहा घेत असते. तिला रायगड चढणार हे ऐकून ठसका लागतो. ती हसू लागते. तशी सरू पण हसू लागते.)

प्राजक्ता :

हसा तुम्ही पण , तिच्यासारखेच.

(सरूकडे पाहून)

प्राजक्ता :

तू पण हास काय?

सरू :

आवो, तुम्ही हसण्यासारखच बोलला, मग काय करू.

प्राजक्ता :

म्हणजे तुम्हाला पण असच वाटत ना की मी तो गड चढू शकणार नाही.

सावित्री :

हे बघ असं आम्हावर रागावून वड्याच तेल वांग्यावर काढू नकोस.

अन् तस् हसण्यासारखच बोलतेस तू.

प्राजक्ता :

म्हणजे, काय म्हणायचं आहे तुला.

सावित्री :

 हे बघ सरळ साधं गणित आहे. साधं कोपर्यावरून आईस्क्रिम आणण्यासाठी तुला गाडी लागते. एखाद्या छोट्याशा इमारतीत जाताना तुला जिना नको, तर काय,….. लिफ्ट हवी.

( तिच्या खांद्यावर हात ठेवत.)

अन् एवढं मोठं चॅलेंज देवून आलीस. ते ही रायगड पायी चढायचं, हसण्यासारखंच आहे हे.

प्राजक्ता :

 म्हणजे तू ही मला नेभळट समजतेस.

सावित्री :

 अग, अशी रागावू नकोस, जरा शांत होऊन विचार कर. आपण कधीही भावनेच्या भरात अशी आव्हाने स्वीकारू नये. 

( सरूकडे पाहून डोळे मिचकावत )

प्राजक्ता :

 हे बघ तुला जर मला प्रमोट करायला जमत नसेल तर डिमोट तरी करू नकोस.

 सावित्री :

हे बघ तुला रायगडला किती पायऱ्या आहेत ते माहीत तरी आहे का? काही चुकीचं बोलली नाही ती मुलगी, सात वाजेपर्यंत झोपणाऱ्याने अशा पैजा लावू नयेत. उगाच माणसं खुळ्यात काढतील.

प्राजक्ता :

एवढं काही वेळानं उठत नाही हा मी,

सावित्री :

काय ग सरू, मॅडम परवा किती वाजता उठल्या.

सरू, परवा होय नऊ वाजता.

सावित्री :

  आता तूच सांग नऊला उठून आवरायला अकरा तरी वाजणार अन् गड कधी चढणार बाराला उनाच,

अन्… आरोही म्हणाल्या प्रमाण काय…..

सरू :

पाचव्या पायरीवर मटकन बसणार.

(सरू हसू लागते.)

प्राजक्ता :

 हसा तुम्ही मला आणखी खुळ्यात काढा.

मी तुमची तक्रार आजीकडेच करते.

सावित्री :

जा,.. करजा तक्रार आम्ही काय घाबरतो तुझ्या आजीला.

प्राजक्ता :

 माहेरी पाठवाय सांगेन

सावित्री :

 एका पायावर तयार आहे मी. मला पण तेवढंच बरं. मग बसा आजी व नात दोघी मिळून जेवण करत.

प्राजक्ता :

तू गेलीस म्हणजे आम्ही काय उपाशी राहणार नाही. सरू आहे की.

सावित्री :

 हो का मग जा की तुझ्या हायकोर्टाकडे.

प्राजक्ता :

 आजी घरात नाही वाटत. म्हणूनच एवढं बोलतेस.

सावित्री :

 या वेळी घरात कुठं असते.

प्राजक्ता :

 देवळात गेली असेल. म्हणूनच बोलतेस.

सावित्री :

आणखी कुठे जाणार, बसली असेल आपला वृद्ध समूह घेवून चकाट्या पिटत.

प्राजक्ता :

 हिंमत असेल तर तिच्या पुढ्यात बोल की.

सावित्री :

घाबरतो काय मी?

प्राजक्ता :

 आजी आली वाटत.

सावित्री :

 आली, कुठं आली,

अग , सरे भांडी आटप जा लवकर उगाच बोलणी खाशील.

प्राजक्ता :

का ग वाघिणीचा भित्रा ससा झाला वाटत. घाबरत नाहीस ना.

सावित्री :

 ह… गप्प पी तो चहा, थंड होतोय.

प्राजक्ता :

( चहा घेत)

काही म्हण तुझ्या हाताला ना वेगळीच चव आहे. म्हणूनच तुला स्वयंपाक करायला लावतात बघ.

सावित्री :

मग तूझ्या व तुझ्या आजीच्या हातात पण असेल की चव. मग एक दिवस तुम्ही पण करा की,

माझ्या माहेरी कस होत. मी अगदी सुखात होते. इथ आल्यापासून मोलकरीण झालेय माझी.

प्राजक्ता :

 ये गप हं एवढं काही नाही काय, तुला कोणी जबरदस्ती नाही करत. तूच ती जबाबदारी स्वीकारलीस काय.

सावित्री :

 म्हणून सगळं नीट चाललंय. नाहीतर कुठली पत पाळतात. जा ती कपबशी ठेव जा. थोडा अभ्यास कर जा.

प्राजक्ता :

बर बाई जाते.

( प्राजक्ता रुमकडे जाते. सरू व सावित्री आपल्या कामाला लागतात.)

Cut to …..

…… …… …… ….

Inter – outer / Prajakta home /evening

(प्राजक्ता विश्रांती घेण्याचा प्रयत्न करते. पण तिचे लक्ष लागत नाही तिच्या मनात अनेक वेळा आरोहीचे बोलणे आठवू लागते. ती तिथून टेरेसवर जाते. व फेऱ्या मारू लागते. आजी खालून वर आपली गोधडी न्यायला वरील टेरेसकडे येते.)

आजी दुर्गाबाई :

राम कृष्ण हरी

(टेरेसवर प्राजक्ताला पाहून)

आजी :

सोनू बाळ, काय झालं? ..अशी का उभी आहेस?

प्राजक्ता :

कोण आजी? तू कधी आलीस?

आजी :

तू विचारात होतीस तेव्हा, कसला एवढा विचार चाललाय?

(प्राजक्ता संपूर्ण घटना सांगते.)( No oc)

 आजी :

अस आहे का?

प्राजक्ता :

हो बघ ना आजी, कसं नको तस, बोलली ती, माझा चार मुलांमध्ये अपमान केला तिने.

(प्राजक्ता व आजी एका कठड्यावर बसतात.)

आजी :

हे बघ, तुला वाटत ती चुकीची, व तिला वाटत तू चुकीचं वागतेस. तस सांगायचं झालं तर तुम्ही दोघी सुद्धा आपापल्या ठिकाणी योग्य आहात .

प्राजक्ता :

असं कसं?.. ती पण बरोबर अन् मी पण..

आजी :

 अग, सोप आहे, तुझी परिस्थिती आहे म्हणून तू वाट्टेल तेवढे पैसे देवू शकतेस. तस प्रत्येकाचं नसत बाळ, प्रत्येकाच्या परिस्थितीचा विचार करायला हवा.

प्राजक्ता :

म्हणून का तिने नको ते बोलावं.

मी बिघडवते म्हणे मुलींना, मी काय देते ग त्यांना, घरापासून लांब आहेत. हॉस्टेलच आळणी जेवणं मिळत त्यांना. थोड चेंज म्हणून कधीतरी नाष्टा देते एवढच.

व मला सांग, शिवजयंती साजरी करण्याचा व गड चढण्याचा काय संबंध, मला सरळ म्हणते गड चध,

आजी :

 अग, शांत हो आधी, एक माझं, त्या मुलीने काही चुकीचं बोललं नाही, अग तिचं खरी तुझी हितचिंतक आहे. तिने आरसा दाखवला तुला.

प्राजक्ता :

म्हणजे,

आजी :

तू त्या मुलींना मदत करतेस. त्याने त्या तुझ्यावर अवलंबून राहतात. तु म्हणेल ते करायला तयार होतात. तू तुझ्या व त्या मुलींच्या भविष्याचा विचार केलास का कधी? कधी त्यांच्या घरची परिस्थिती जाणून घेतलीस का? अग, पेपरात सुद्धा उत्तर सांगून कॉफी पुरवल्यासारख करतेस. यासाठी तुमची मार्कलिस्ट पाहा, ती आरोही नेहमी मार्कात एक दोन अंकांनी तुझ्या पुढे असते. तुझ्या मैत्रिणी मात्र तुझ्यासारख्या आळसी आठ वाजेपर्यंत झोपणाऱ्या. नेहमी सेकंड क्लास मध्ये मार्कात येणाऱ्या, कशी होईल प्रगती तुमची?.. सांग ना.

प्राजक्ता :

 एवढं, पण आळशी नाही काय आम्ही.

 अभ्यास करते ना मी, अन् तस मला काय गरज आहे याची. पपांनी कमवून ठेवलंय ना.

आजी :

 हेच चुकीचं आहे, परवलंबन कधी ही वाईट, जर तुमच्यात शिस्त, स्वावलंबन, व स्वतःचे संरक्षण व उदरनिर्वाह करण्याइतपत बळ नसेल. तर तुम्ही गुलाम आहात व तुमचं जीवन व्यर्थ आहे. महाराष्ट्रात जन्म घेवून तुमचं जगणं व्यर्थ आहे 

प्राजक्ता :

म्हणजे तुला ही आमचं जगणं व्यर्थ वाटत तर.

आजी :

हो, आहे, व्यर्थ,

माझं ऐकशील तर अजूनही तू हे चित्र बदलू शकतेस, व त्या अरोहिस दाखवून देवू शकतेस. की तू एक राजहंस आहेस बदक नाहीस.

अन् या संपत्तीचं म्हणत असशील तर ही तुझ्या बापानं खूप हलाखीतून गरिबीचे चटके सोसून मिळवली आहे. सहज साध्य नाही हे वैभवं. कष्टा शिवाय फळ नाही.

प्राजक्ता :

मग मी आता काय करायला हवं.

आजी :

 नियोजन, तुझ्या प्रत्येक दिवसाचं, उठणं, झोपणे, व्यायाम जे काही मिळवायचं आहे त्या सर्वांचं नियोजन.

प्राजक्ता विचारमग्न होते. आजी खाली जिना उतरुन जाते.

प्राजक्ता :

(मनात)

 खरच आपण नियोजन करायला हवं. जसं शाळेचं वेळापत्रक तस आपल्या इतर सर्व दिवसाचं व आपल्या टार्गेटचही.

                        Cut to……

…… …… ……. …..

Inter/…. In Room/Night

प्राजक्ता रुम मध्ये बसून कॅलेंडर पहाते. नोटबुक व पेन घेवून नियोजन करून एक टाईम टेबल तयार करुन लावते. घड्याळात पाचचा गजर लावते. झोपी जाते.

Cut to….

….. ….. ….. ….

Inter -outer/  Ajinkytara Bangla / Morning/5.00 o’clock

(मोबाईलचा गजर वाजतो. प्राजक्ता उठते. आवरते, जॉगिंगला जाते. परत येते. मोकळ्या जागेत बागेत कसरत करते. प्राणायाम, योगा करते

 अंघोळ करून खाली येते. सरू नोकरांनी ब्रेकफास्ट तयार करत आहे. वडील व भाऊ डायनिंग टेबलवर बसलेले आहेत. आजी देवपूजा करत असते.

ती मंत्र पुटपुटत असते.)

सरू :

(मॉर्निंग ब्रेकफास्ट आणून देत )

हा घ्या गरमागरम

(सावित्री दुसरा चहाचा ट्रे आणून ठेवते. व वाढू लागते.)

(प्राजक्ता देखील येते.)

प्राजक्ता :

आई मला पण दे.

सावित्री :

हा

प्रमोद :

आई आज सकाळी माकडं आली होती का बागेत ?

सावित्री :

नाही , का रे.

प्रमोद :

अग, लई उड्या मारत असलेला आवाज ऐत होता. म्हणून वाटलं पेरु खायला आली असतील.

(आई व सरू हसतात.प्राजक्ता मोठे डोळे करून पहाते.)

 प्रमोद :

तुला काय झालं असं बघायला.

सावित्री :

बघेल नाहीतर काय करील, तू म्हणतोस ते माकड हेच की.

प्रमोद :

ही छे, ही काय येवढ्या सकाळी उठते. पडली असेल घोरत.

प्राजक्ता :

ये लई बोलू नकोस हा. मी एक्सरसाइज करत होते.

प्रमोद :

असं लवकर उठून, अचानक कसं काय ठरलं.

सावित्री :

मॅडमनी शपथ घेतलीये. गड चढण्याची , त्याचा सराव चाललाय.

प्रमोद :

काय, प्राजक्ता अन् गड छे, काहीतरी ऐकायला चुकली असशील. ही साधी कोपऱ्यावर अर्धा किलोमीटर जाताना गाडी नेते. अन् गड चढणार.

प्राजक्ता :

ए उगाच लई तारे तोडू नकोस, काय. ज्योतिबाला जाताना चालले होते हा

प्रमोद :

माहीत आहे हा, गाडी पंक्चर झाली होती तेव्हा, दहा वेळा वाटेत बसली होतीस.

प्राजक्ता :

तरी चार किलोमीटर चालले होते.

प्रमोद :

उगाच काय पण बोलू नकोस हा,

त्या रस्त्यावरील उलट्या पाटीवरले आकडे सांगू नकोस. फक्त एक किलोमीटर वर गॅरेज होत.

बर ते जाऊदे कोणता गड चढतेस. कलिंगड का,

सावित्री :

 कलिंगड नाही हं रायगड,

प्रमोद :

स्वप्नात असणार.

प्राजक्ता :

हे बघ एवढी पण मी काही नाजूक नाही. एकदिवस तूच बघशील माझी पॉवर.

प्रमोद :

 पॉवर बघशील म्हणे.

वडील सयाजीराव :

ह… गप्प बसा, करा नाष्टा,

अन् प्राजक्ता हे गड चढाई राहू दे. अभ्यासाकडे लक्ष दे. नाहीतर उगाच हेकाड्या सारखं काहीतरी करायला जाशील अन् तोंडघशी पडशील. माझं ऐकलं असतीस अन् सायन्स घेण्यापेक्षा कॉमर्स घेतली असतीस तर ….

प्राजक्ता :

आता तुम्ही सुरू करू नका. मला नाही पसंत तुमचं कॉमर्स. दादाने केलंय ना. रडत कडत. सांभाळेल की बिझनेस.

सयाजीराव :

अन् तू काय करणार आहेस.

प्राजक्ता :

फार्मसी झाल्यावर सांगेन.

सयाजीराव :

अग, आपण बिझनेस केलेला चांगला. हे गोळ्या औषधाच दुकान, यातून किती इन्कम मिळणार तुला. मला काही जास्त प्रोग्रेस नाही दिसत यात तुझी.

प्राजक्ता :

असं तुम्हाला वाटतयं. पण मी ही तुमचीच मुलगी आहे. एवढं शिकतेय म्हंटल तर काही ना काही तरी अर्थशास्त्र ठरवलं असेलच मी.

प्रमोद :

काय पण, पतंग उडवू नकोस.

प्राजक्ता :

हे बघ तुला वाटत असेल, मी पतंग उडवते म्हणून. पण कोणत्या ही क्षेत्रातून पैसे कसे मिळवायचे ते मला कळतात.

सयाजीराव :

 तिचं सोड तू कधी जॉईन होतोस ऑफिसला.

प्रमोद :

झालीय परीक्षा माझी उद्याचा दिवस सोडा. परवा पासून येईन मी ऑफिसला.

सयाजीराव :

हा ठीक आहे.

Cut to……

…… ……. ……. …….