Night / inter / prajkta home/ room
(प्राजक्ता आपले साहित्य ठेवत आहे. आजी येते. दरवाजा ठोठावण्याचा आवाज, प्राजक्ता दरवाजा उघडते.)
आजी :
काय करतेस,
प्राजक्ता :
आवरतेय,
अस काय हे आजी, पपांचा विश्वास नाही का माझ्यावर, ड्रायव्हर, सरूची मुलगी इथपर्यंत ठीक होत. पण आता हा गाईड कशाला हवाय?
आजी :
अग, अनोळखी ठिकाणी जाताना असावा एक वाटाड्या. त्यात काय एवढं.
प्राजक्ता :
अग, पण तो ओळखीचा ना पाळखीचा, व वाटाड्या घ्यायला मी काढलीय सर्व माहिती. एवढी अक्कल आहे मला, उगाचच एखादं कुकुल बाळ असल्यासारखं बोटान धरून चालायला मी काही लहान नाही, बावीस वय आहे माझं. आता.
आजी :
हे बघ, मुल किती मोठी झाली तरी ती आई वडिलांना लहानच वाटतात, समजल काय?
प्राजक्ता :
एवढं पण लहान समजू नये, कुबड्या हातात घेऊन आयुष्यभर चालत राहण्याजोग.
आजी :
अग, असू देत, इतका कसला विचार करतेस, गाड्याला काय आहे चीपडाच ओझं, बसेल एका कोपऱ्यात तो,
प्राजक्ता :
तो चीपडा आहे का उस बघूच , नाही त्या गाईडचा टाईड केला तर प्राजक्ता नाव सांगणार नाही.
आजी :
अग, हळू बोल, उगाच ऐकू जायचं व ट्रीप रद्द व्हायची.
प्राजक्ता :
हुं…. होते कशी ट्रीप रद्द, बघतेच मी,
(बॅग भरण्याची क्रिया)
Cut to …..
……. ….. ……
Day / outer /garden
प्राजक्ता व मैत्रिणी विचार करत आहेत. एकमेकींच्या पाठीस पाठ लावून बसल्या आहेत.
श्वेता :
हे एक् नवीनच कोड घातलय.
प्राजक्ता :
माझं तर डोकं दुखाय लागलंय.
रेवा :
सांग की तुझ्या पपांना, गाईड वगैरे काही नको म्हणून.
प्राजक्ता :
ए बाई, गप, तुझं डोकं शांत ठेव, अस काही म्हणाले ना, ट्रीप कॅन्सल करतील व आपलं आरोहीला दिलेलं चॅलेंज तसच राहील. व ती चीडवेल आपल्याला.
वेदिका :
ते तर आहेच म्हणा,
रेवा :
म्हणजे आपल्या स्वातंत्र्यावर सी सी टिव्ही कॅमेरे येणार,
अनुजा :
हो तर, केवढी मज्जा करायचं ठरवल होत. मी तर रोज स्वप्न देखील पहात होते. कोडच घातलय हे.
प्राजक्ता :
कोड तर आहेच, पण या कोड्याला कोड्याताच घालून सोडवायला हवं. सरूची मुलगी व ड्रायव्हर काकांना कसं गुंडळायचं हे माझं काम, पण हा ट्रेकर आहे ना याच काय करू.
वेदिका :
तुला त्याचा नाव पत्ता काही माहित आहे का?
आपण फेसबुक वा इंटरनेट वरून माहिती काढू.
प्राजक्ता :
माहीत असत तर आधीच त्याची कुंडली काढली नसती का?
श्वेता :
बघू त्याचं काय करायचं ते, आधी पुढ्यात तरी येऊ दे.
प्राजक्ता :
ये बाई, जपून काय करायचं ते करा, पपांच्या ओळखीचा आहे तो.
श्वेता :
असू देत कितीपण दांडगा पहिलवान, माती चारू त्याला.
माधवी :
अग, तो काय भांडायला येत नाही आपल्याशी, तो एक ट्रेकर आहे, आपल्या मदतीला येतोय, समजल का?
अनुजा :
ए, बाई, भोळी आहेस, तो मदतनीस नाही , वाचमेन आहे वाचमेन. या मोठ्या लोकांचं काही खरं नाही, ते दाखवतात एक अन् करतात एक.
प्राजक्ता :
ए आने , गप, उगाच कायपण बोलते,
श्वेता :
तू गप्प ग.. उद्याचं उद्या बघू.
प्राजक्ता :
हो, खरंच, उद्याचं बघू,…. निघते मी, सकाळी नऊ वाजेपर्यंत या बंगल्यावर.
वेदिका :
बरं बाई, येतो.
( प्राजक्ता निघते.)
Cut to …..
…… …… ……..
Day / bandargah / outer
( अरब स्थानातील एक बंदर – जहाज नांगरल जातं, कंटेनर उचलून एका ट्रकवर उतरला जातो. मागील बाजूचे दार बंद केले जाते. ट्रक एका गोडाऊन मध्ये जातो. दरवाजा उघडून मुली पाहतात. कर्मचारी बॉस जवळ येतो.
कर्मचारी :
बॉस, यहा तो चार ही लडकिया है l उनमे से एक मर गई है l हमने तो पाच मंगवाई थी l
( बॉस फोन करतो, सादिक इकडे कॉल उचलतो)
सादिक :
( हसते हुवे)
देखो आगया फोन सेठ का? खुश हो गये होंगे l
सादिक :
( फोन कानाला लावत)
जी हुजूर अंगुर अच्छे है ना?
बॉस :
अबे, भाड मे जाये तेरे अँगुर, मैने तुझे क्या कहा था l मुझे पांच लडकियां चाहिए l और तूने ये क्या भेजा l सिर्फ चार लडकिया, उनमे से एक मरी हुई l तेरे घर में कूछ खाणे को है के नही, पेठभर खिलाने को, जो लडकी मर गई l
सादिक :
सॉरी बॉस, जब हमने कंटेनर मे रखी थी l तब तो अच्छी थी, साहेब ,| ऐसे कैसे मर गई l और हमने तो पांच भेजी थी l एक कहा गई l
बॉस :
वो मुझे कुछ मालूम नही l अगर भेजी थी, तो उसे आसमान खा गया , या समिंदर निगल गया l देखं, मैने आगे से रुपये लिये है l मुझे जवाब देना पडता है l एक तो डिलिव्हरी लेट हुयी है l ओर वो भी इस तरह,
सादिक :
माफ कर दो l बॉस, आगे से ऐसा नही होगा l
बॉस :
आगे से कहा, अब का बोल, कान खोलकर सून लो, मुझे इक्कीस फरवरी तक, इन दो लडकियों के बदले चार लडकियां चाहिए l वर्णा तुम जाणते हो,
सादिक :
लेकीन साहब इतनी जल्दी कैसे होगा l यहा पर पुलिस अलर्ट पर है l
बॉस :
पुलिस को संभालना तेरा काम है l मेरा नही l समजे क्या?
( फोन ठेवला जातो. )
Cut to ......
..... ...... ......
सादिक :
बॉस, बॉस……
(आसिफ सादिक के पास खडा है)
आसिफ :
क्या हुवा l
सादिक :
भेजी हुइ लडकियो मे से एक गायब है l और एक मरी हूयी l कुछ खिलाना चाहिए था l तुम लोग को एक भी काम ठीक से करना नही आता l जाओ जावेद को बुलाओ l
( कामगार जातो, जावेदला बोलावून आणतो. सादिक जावेदला थप्पड मारतो.)
सादिक :
बता, उन लडकी मे से एक लडकी कहा है l
जावेद :
मै नहीं जाणता l मैने तो आपके सामने ही कंटेनर मे डाला था l और दरवाजा तो आसिफ ने लगाया था l
सादिक :
तो फिर वह लडकी किधर गई | समंदर खा गया, या उसे जहाज निगल गया l बताओ |
शहबाज :
देखो भाई, यह बच्चे हमारे उसुल के पक्के है l लगता है, की बोट पर ही कोई खलबली हो गई l
सादिक :
वो गई सो गई, लेकीन झमेला बडा गई l
शहबाज :
क्या हूवा l
सादिक :
बॉस ने उन दो लडकीयों के बदले चार लडकींया मागी है l अब क्या करे l वो भी इक्किस फरवरी तक….
शहबाज :
भाई इतने जल्दी झोल झाल करणा बडा मुश्किल है l क्यो की लडकिया गुम होणे के कारण कोकण पुलिस अलर्ट पर है l
सादिक :
कुछ भी करो l गोवा, गुजरात या घाट से लाव l लेकीन चार लडकिया चाहिए ही चाहिए l वर्णा…
शहबाज :
वर्णा क्या?
सादिक :
वर्णा हमारी मौत है l इस स्मगलिंग के धंदे मे आणे का रास्ता है l जाणे का नही मेरे भाई l
शहबाज :
देखेंगे कूछ होता है क्या ?
सादिक :
जाओ काम पर लग जाओ l अब तक जितना दिया l उसके दुगणी कींमत दुंगा l
शहबाज :
जी, हूजूर
Cut to …......
…….. …….
Cut to….
