फ्रेंडशिप एक साहस भाग १
लेखक : निशिकांत हारुगले.
Inter- outer/ Panaji City/ Nighti
(गोवा शहरात एका कॉल सेंटर वर काम करणारी मुग्धा परांजपे आपले काम करत सारखी आपल्या हातातील घड्याळाकडे पहात आहे. तिची ड्युटीची वेळ संपली होती. तिच्या जागी कामाला येणारा दुसरा मेंबर यायला वेळ झाला होता. तो थोडया वेळाने तिथे हजर झाला. तशी मुग्धा आपल्या हातातील घड्याळाकडे पहात)
मुग्धा :
ओ सिट, खूप वेळ झालाय, साडे नऊ वाजलेत.
(वेळाने आलेल्या रॉकी कडे पाहत)
मुग्धा :
“ काय, कळत की नाही तुला? तुझं हे कायमचंच आहे. आजचं हे शेवटचंच कोऑपरेट करतेय मी तुला, परत मी नाही ऍडजेस्ट करणार,”
(तो शांतपणे ऐकत आहे )
(शेजारील शर्वरी कडे पहात)
मुग्धा :
“ चल येते ग.”
मुग्धा बाहेर पडली. ती लगबगीने स्टॉपकडे निघाली. तिचे कार्यालय असणारा रोड अत्यंत सामसूम ऐरियात होता. ती लगबगीने आपली पर्स अडकवून घरी निघाली. इतक्यात तिच्या फोन वर क्वाल आला. तिने तो उचलला. तो तिच्या आईचा होता.
मुग्धा :
“ हॅलो, बोल आई,”
आई :
“ अग्, निघालीस की नाही अजुन, बस मिळाली का?”
मुग्धा :
“ अग, निघालेय,थोड्याच वेळात पोहोचतेय स्टॉपवर, मिळेल एखादी बस नाहीतर काहीतरी क्याब वगैरे.”
आई :
“ बरं.. ये लवकर वाट पाहतेय.”
मुग्धा :
“ हा .”
मुग्धा लगबगीने बस स्टॉपकडे निघालेली असते. इतक्यात मागून एक स्कॉर्पिओ वेगाने येते. व तिच्याजवळ थांबते. दरवाजा उघडला जातो. मुग्धाला कोणतरी वेगाने आतमध्ये खेचते. या गडबडीत तिच्या हातातील फोन खाली पडतो. गाडीचा दरवाजा बंद होतो. गाडी वेगाने निघून जाते.
Cut to …..
……. ….. ….. …
Outer / Night / Bus stop road/ in fore wheller,
गाडीमध्ये खेचल्यावर मुग्धाच्या तोंडाला रुमाल लावला जातो. त्यावर असणाऱ्या औषधाच्या गुंगीने मुग्धा बेशुध्द होऊ लागते. तिला एक राक्षसी हास्य फक्त ऐकू येते. तिचे डोळे धुंद होतात. डोळ्यासमोर चार अस्पष्ट धुंद पुरुषी चेहरे दिसतात. ती गुंगीत जाते. समोर फक्त अस्पष्ट अंधार …
Cut to…..
…….. ….. ….. …..
प्रसंग दुसरा
inter / college / afternoon
कोल्हापूर शहरातील एका मेडिकल कॉलेजच्या आवारात दुपारचे तिन वाजलेत. काही मुली पट्टी गोळा करत आहेत. त्यामधे प्राजक्ता पाटील, श्वेता भोसले, माधवी गडकर, रेवा परांजपे, वेदिका काटकर अन् अनुजा पाटील या एकत्र जमलेल्या आहेत.
वेदिका :
अग, आपल लास्ट सेमीस्टर आहे ना.
श्वेता :
मग काय?
वेदिका :
आपण शिवजयंती साजरी करूयात का?
माधवी :
पण प्राचार्य परवानगी देतील काय?
अनुजा :
त्यापेक्षा हॉस्टेल वर करूया की.
रेवा :
अग पण त्यासाठी डेकोरेशन व बाकीच्या गोष्टी लागतील. शिवाय स्पीकर ही भाड्याने अणावा लागेल.
वेदिका :
ते करूया ग. पण माझं मत अस आहे की उद्या तशी सुट्टी आहे. तेव्हा जेवणही करूयात. की सगळ्या मुली तेच तेच मेसचे जेवून कंटाळल्यात.
श्वेता :
बरं चालेल. योजना चांगली आहे तुमची, पण त्यासाठी खर्च आहे, त्याच काय करायचं.
वेदिका :
ते तर आहेच.
माधवी :
आपणं सर्वांनी पट्टी काढली तर,
अनुजा :
ही आयडिया चांगली आहे.
(इतक्यात तिथे आपली गाडी पार्क करून प्राजक्ता येते. तिला पाहून.)
श्वेता :
बरं झालं आलीस, आम्ही शिवजयंती साजरी करायची ठरवलेय.त्यासाठी पट्टी काढायची. व कॉलेज मधून कोण कोण मदत करत का ते पाहू.
प्राजक्ता, खूप चांगली योजना आहे. चला मग लागा कामाला,
(त्या सर्व जणी आपल्या कपाळाला लाल रिबीन बांधतात त्यावर छत्रपती शिवाजी महाराज की जय अस लिहिलेलं असत. एक छोटासा डब्बा घेवून कॉलेज मधील व्हारांड्यातून त्या फिरत प्रत्येक मुलीकडून पैसे गोळा करत आहेत. अनेक मुले त्यात पैसे टाकत आहेत. पट्टी गोळा करत त्या अरोही गोडांबे जवळ येतात.)
(आरोही गोडांबे ही कॉलेजची टॉप मुलगी, मध्यमवर्गीय कुटुंबातील . तिचे बाबा नाहीयेत. फक्त आई व लहान भाऊ आहे. जो दहावीत शिकतोय. तिच्या घरी खर्चाची ओढाताण असल्याने तिच्या शिक्षणासाठी तिचा मामा मदत करतोय. त्याला ती व तिची आई खूप घाबरते. अशा या आरोही जवळ येत.)
श्वेता :
आरोही म्याम शिवजयंतीची पट्टी,
( आरोही आपली पर्स उघडते व त्या मधील शंभर रुपये काढून डब्यात टाकताना)
रेवा :
ओ मॅडम, जरा पाचशे तरी टाका. शंभरात काय येत.
आरोही :
(आपल्या डोळ्यांवरील चष्मा सावरत)
देतोय ते घ्या, नाहीतर व्हा पुढे.
वेदिका :
पुढे व्हा काय पुढे, तुला आम्ही काय भिकारी वाटलो.
आरोही :
छे, मला नाही तस वाटत, तो भिकार्यांचा अपमान होईल.
माधवी :
आरे, मर्यादा सोडतेस तू, तुझे नकोत पैसे आम्हाला,
आरोही :
द्या मग परत, अन् जावा गावभर भीक मागत.”
श्वेता :
थोबाड फोडीन तुझं.
( ती हात उचलते)
(प्राजक्ता तिचा हात धरते.)
प्राजक्ता :
नको दंगा, आपणं शिवजयंती साजरी करतोय, चला पुढे.
(त्या पुढे जाऊ लागतात. तेव्हा आरोही मागून चुटकी वाजवत.)
आरोही :
ए….
(त्या सर्वजणी मागे फिरतात. आरोही प्राजक्ताच्या पुढे येत.)
आरोही :
सर्वांची बॉस होऊन फिरतेस व अभ्यास, करिअर सोडून या हॉस्टेलच्या मुलींना सण उत्सवात घालतेस. काय यांचं भविष्य, तुझी गुलामीच करायची ना, फॉक्स ब्रेन लेडी, पक्की राजकारणी आहेस बघ.
श्वेता :
आरे,
(प्राजक्ता आपला हातवर करून स्वेतास शांत राहण्यास सांगण्याचा इशारा देत.)
प्राजक्ता :
हे बघ, तू उगाच मनाचे मनोरे रचू नकोस, आम्ही काय या कॉलेजात आल्यापासून कधी गौरीची गाणी म्हटली नाहीत की कधी हादगा घातला नाही. साधं संक्रांतीला तिळगुळ सुद्धा वाटल नाही. फक्त अंतर्मनातून वाटल की शेवटचे चार महिने आहेत. आपल्या राजांची जयंती साजरी करावी. म्हणून हा उपद्व्याप करतोय येवढच.
आरोही :
( हसते)
काय तर म्हणे, राजांची जयंती साजरी करतोय. राजमुद्रा तरी पाठ आहे का मॅडम?
की विसरली,
शाळेत शिकवली नाही वाटत.
( मुले हासतात)
प्राजक्ता :
राजमुद्रा ना मग एक तर,
प्रतिपचंद्र लेखेव वर्धिष्णू विश्व वंदिता शाह सूनो…
(प्राजक्ता थांबते )
आरोही :
अरेरे, साधी राजमुद्रा पाठ नाही,
बरं ते सोड, ही नाजूक पावले एखादा गड तरी चढलेत का? तुझ्यासारख्या मऊ, मुलायम बिछान्यावर लोळणाऱ्याना काय माहित डोंगर, दर्या, जरा सापा किर्ड्यातून रानवाटा चाल म्हणजे शिवराय व त्यांचं स्वराज्य कळेल. असं लोकांकडून जबरदस्ती पैसे उकळून जर तू ही जयंती साजरी करत असशील तर ते राजानाही आवडणार नाही. कुणा मुलाकडे किती रुपये आहेत, नाहीत, त्याची परिस्थिती काय आहे. याचा जराही विचार नाही,
या कॉलेजमध्ये फक्त आलिशान बंगल्यात रहाणाऱ्यांचीच मुले शिकत नाहीत. तर सर्व सामान्यांची मुलेही शिकतात. अशी बिदागी गोळाकरून शिवजयंतीच्या नावावर चैन करण्यापेक्षा शेतात जाऊन कष्ट करून मिळवा पैसे व मग खुशाल करा जयंती.
प्राजक्ता :
हे बघ तू जास्तच बोलतेस ह, कष्टाचं म्हणत असशील तर आहे माझ्या नशिबात सुख, त्यात काय, हे बघ एकटी घालू शकते मी शिवजयंती, पण या मुलींनी ठरवल म्हणून नाहीतर ….
आरोही :
नाहीतर काय नाहीतर, लई मोठं बोलतेस, म्हणे, मी एकटी घालू शकते शिवजयंती, बापाच्या पैशावर मिजास आणखी काय? हिंमत असेल तर स्वतः कमव, नंतर बोल,
अन् एवढं वाटत असेल तर शिवजयंती करण्याआधी एखादा गड चढ व एखाद्या गरीब मावळ्यांच्या घरची भाकर चुलीवर भाजून दाखव, म्हणजे कळलं स्वराज्य कसं निर्मित ते, सोन्याचा चमचा घेवून जन्माला आलेल्यांनी लई गप्पा मारू नयेत.
प्राजक्ता :
स्वीकारलं चॅलेंज तुझं, दुसरा तिसरा नाही तर रायगडच चढून दाखवीन,तेव्हाच तुझी मिजास उतरवीन,
(आवाज चढवून)
पोरीनो, द्या ते पैसे परत ज्याचे त्याला, या वर्षी आपण शिवजयंती करायची नाही, पुढील वर्षीच साजरी करायची. ती ही रायगडावरच,
आरोही :
बघ बाई आधी विचार करून नाहीतर गड चढायला जायचीस अन् पाचव्या पायरीवरच माटकन बसायचीस.
(आजू बाजूला असणारी मुले हसू लागतात. अरोहीचे बोलणे प्राजक्ताला चांगलेच झोंबते. ती आपल्या ग्रुप मधिल मुलींना घेवून बाजूला व्हारांड्याच्या एका कोपऱ्यात जाते.)
Cut to
....... ..... ...... ......
Day / Afternoon/ Inter/ College
कॉलेजच्या व्हरांड्यात कोपऱ्यात सर्वजणी एका कट्ट्यावर जाऊन बसलेल्या आहेत. प्राजक्ताच्या कानात आरोहीचे बोलणे एकसारखे घुमत असते. सर्व नाराज असतात.
माधवी :
तुला काय कळतय का? ती म्हणाली, अन् लावली हिने पैज, साधं पार्क मध्ये फिरायला जाताना गाडी घेवून जाणारी तू, गड कसा चढशील?
श्वेता :
त्या अरोहीकडे जाऊन चूकच झाली, नसत्या झमेल्यात पडलो, पनवती कुठली.
वेदिका :
मला तर तिचा तो चश्मा फोडावा असा राग आला होता.
माधवी गडकर :
ही तरी कधी चढलीय का कुठला गड, दुसऱ्याला उपदेश करायला, साधं शाळेतील एखाद स्पर्धेत जिंकलेलं पारितोषक तरी आहे का हिच्याकडे.
अनुजा :
तिला जिन्यावरून जाताना पाय आडवा घालून पडायला पाहिजे. जाईल गडगडत भोपळ्यासारखी .
प्राजक्ता :
(त्रासून)
गप्प बसा आता, उगाच काथ्याकूट नको, आता घेतलय ना चॅलेंज. अन् ती काही चुकीचं बोलत नाहीये, आपणं आता स्वीकारलंय ना चॅलेंज. मग थोड कष्ट घ्यायचं.
वेदिका :
ये बाई साधं अर्धा किलोमीटर चालल्यावर थोडी विश्रांती घेणाऱ्या आपण, एवढा गड कशा चढायच्या.
प्राजक्ता, एक तर गड चढा ,नाहीतर आरोही गोडांबेच पाय धरा. काय करायचं ते ठरवा. नाहीतर तसं पाहायला गेलं तर मी चॅलेंज दिलंय. तुम्ही नाही.
श्वेता :
अस काय म्हणतेस, अन् त्या नकचडीचं पाय धरण्यापेक्षा गड चढून पाय मोडले तरी चालतील मला.
अनुजा :
आम्ही काय कच्या आहोत काय?
रेवा :
तो गोडांबा नाही, कच्चा अंबा आहे. लोणच्याचा किडका. त्या किडक्याचे पाय धरण्यापेक्षा गड चढलेला बरा.
माधवी :
तो गड चढूच पण आता परीक्षा आलेय त्याच काय.
श्वेता :
हे आता बोलायलाच हवं का. उगाच टेंशन.
प्राजक्ता :
तिचं काही चुकलं नाही आपण आता यावर जरा प्रॅक्टिकली विचार करायला हवा. माझं काय मला आहे बापाचा पैसा, पण तो ही लग्नानंतर असेल का माझा, अन् तुमचं भविष्य काय? ते काही नाही उद्या टाईम टेबल लावते. त्यानुसार सर्व करायचं. अभ्यास, कसरत, सर्व काही. उद्यापासून पाचला उठायचं. व दिलेलं वेळापत्रक फॉलो करायचं.
सर्व मुली :
बर.. बर….
(इतक्यात बेल वाजते)
श्वेता :
ह चला आता क्लासला
Cut to…...
....... ....... ....... ........ ....
Inter/ College /afternoon
(कॉलेजमध्ये क्लास वेळी प्राजक्ता अपसेट असते. राहून राहून तिच्या मनात विचार येतात. ती क्लास सुटल्यावर)
प्राजक्ता :
श्वेता चल मी निघते.
श्वेता :
अगं, अजून लेक्चर आहे ना?
प्राजक्ता :
नाही, नको ..जाते मी माझा मूड हाफ झालाय, जाते मी घरला.
श्वेता :
नीट जाशील ना? की पोहोचवायला येवू.
प्राजक्ता :
नको, जाईन मी
(प्राजक्ता पार्किंग मध्ये लावलेली स्कूटी घेवून निघते.)
Cut to
…… …… ……… ……
Inter - outer/ Ajinkytara Bangla / evening
(बंगल्याच्या पार्किंग मध्ये स्कूटी लावली जाते. प्राजक्ता बंगल्यात प्रवेश करते. येताना दरवाजा झटकन लावला जातो. ती घरात प्रवेश करते. वेगाने जिना चढून खोलीकडे आपल्या निघालेली असते. स्वयंपाक घरातील तिची आई दरवाजाचा आवाज एकून बाहेर येते. मोलकरीण सरू भांडी घासत असते.)
सावित्री :
( प्राजक्ताची आई)
काय ग सरू, मॅडम आज लवकर आल्यात.
सरू :
स्वारी तापलेली दिसतेय.
सावित्री :
झाली असेल कुणाशी तरी तू तू मैं मैं.
सरू :
जाऊन बघून तरी या काय झालंय ते.
सावित्री :
कशाला बोलणी खायला, येईल थोडया वेळाने खाली, अन सांगेल तीच तिचं गार्हाण.
( प्राजक्ता रुम मध्ये जाते. व आपली पर्स बेडवर टाकते. व बाथरूम मध्ये जाऊन फ्रेश होते. थोडी विश्रांती घेण्याचा प्रयत्न करते. मूड न लागल्याने पुन्हा खाली येवून येरझाऱ्या घालू लागते)
सावित्री :
काय ग अशा फेऱ्या का मारतेस?
प्राजक्ता :
आज माझा जरा मुड हाफ झालाय.
सावित्री :
सकाळी तर वेगात सुटली होतीस. गीतांजली एक्स्प्रेस सारखी ,अचानक काय झालं.
प्राजक्ता :
आहे एक कॉलेजात बिनडोक तिनं डोकं खाल्ल माझं.
पैज लावतेय माझ्याशी.
सावित्री :
काय बडबडतेस, कसली पैज, स्पष्ट काही सांगशील की नाही.
प्राजक्ता :
ती आहे ना आरोही….
( ती बडबडून सांगू लागते.)(No vc)
सावित्री :
अग, जरा हळूहळू, काय कुत्र पाठीमागं लागल्यासारखी अस काय.
सावित्री :
तू आधी शांत हो बघू, आणि इथे आधी खाली बस.
( डायनिंग टेबलजवळ खुर्चीवर बसवत)
सावित्री :
हा पाणी घे आधी,
( ती थोड पाणी घेते.)
सावित्री :
हा बोल आता.
प्राजक्ता :
अग, कॉलेजमधल्या मुलींनी शिवजयंती करायची ठरवली म्हणून आम्ही थोडे पैसे गोळा करत होतो. पण त्या नकचडी आरोहिने पैसे तर दिले नाहीत तर आम्हाला नको नको ते बोलली.
( प्राजक्ता सर्व वृत्तान्त सांगते. इतक्यात सरू चहा आणून देते. सावित्री चहा प्राजक्ताला देते, व स्वतः पिऊ लागते.)
प्राजक्ता,
अन्, म्हणते कशी की हिम्मत असेल तर गड चढून दाखव,
सावित्री :
मग काय झालं ?
प्राजक्ता :
मी पण घाबरते काय मी पण स्वीकारलं चॅलेंज, तसं मला म्हटली की गड चढायला जाशील अन् माटकन बसशील. केवढा अपमान केला तीन सगळ्या कॉलेजच्या मुलांसमोर. मला खूप स्याड वाटलं माहितेय.
सावित्री :
मग तू काही बोललीस का?
प्राजक्ता :
मी पण ठणकावून सांगितल, साधा सुधा नाही तर रायगड चढून दाखवीन म्हणून.
(सावित्री चहा घेत असते. तिला रायगड चढणार हे ऐकून ठसका लागतो. ती हसू लागते. तशी सरू पण हसू लागते.)
प्राजक्ता :
हसा तुम्ही पण , तिच्यासारखेच.
(सरूकडे पाहून)
प्राजक्ता :
तू पण हास काय?
सरू :
आवो, तुम्ही हसण्यासारखच बोलला, मग काय करू.
प्राजक्ता :
म्हणजे तुम्हाला पण असच वाटत ना की मी तो गड चढू शकणार नाही.
सावित्री :
हे बघ असं आम्हावर रागावून वड्याच तेल वांग्यावर काढू नकोस.
अन् तस् हसण्यासारखच बोलतेस तू.
प्राजक्ता :
म्हणजे, काय म्हणायचं आहे तुला.
सावित्री :
हे बघ सरळ साधं गणित आहे. साधं कोपर्यावरून आईस्क्रिम आणण्यासाठी तुला गाडी लागते. एखाद्या छोट्याशा इमारतीत जाताना तुला जिना नको, तर काय,….. लिफ्ट हवी.
( तिच्या खांद्यावर हात ठेवत.)
अन् एवढं मोठं चॅलेंज देवून आलीस. ते ही रायगड पायी चढायचं, हसण्यासारखंच आहे हे.
प्राजक्ता :
म्हणजे तू ही मला नेभळट समजतेस.
सावित्री :
अग, अशी रागावू नकोस, जरा शांत होऊन विचार कर. आपण कधीही भावनेच्या भरात अशी आव्हाने स्वीकारू नये.
( सरूकडे पाहून डोळे मिचकावत )
प्राजक्ता :
हे बघ तुला जर मला प्रमोट करायला जमत नसेल तर डिमोट तरी करू नकोस.
सावित्री :
हे बघ तुला रायगडला किती पायऱ्या आहेत ते माहीत तरी आहे का? काही चुकीचं बोलली नाही ती मुलगी, सात वाजेपर्यंत झोपणाऱ्याने अशा पैजा लावू नयेत. उगाच माणसं खुळ्यात काढतील.
प्राजक्ता :
एवढं काही वेळानं उठत नाही हा मी,
सावित्री :
काय ग सरू, मॅडम परवा किती वाजता उठल्या.
सरू, परवा होय नऊ वाजता.
सावित्री :
आता तूच सांग नऊला उठून आवरायला अकरा तरी वाजणार अन् गड कधी चढणार बाराला उनाच,
अन्… आरोही म्हणाल्या प्रमाण काय…..
सरू :
पाचव्या पायरीवर मटकन बसणार.
(सरू हसू लागते.)
प्राजक्ता :
हसा तुम्ही मला आणखी खुळ्यात काढा.
मी तुमची तक्रार आजीकडेच करते.
सावित्री :
जा,.. करजा तक्रार आम्ही काय घाबरतो तुझ्या आजीला.
प्राजक्ता :
माहेरी पाठवाय सांगेन
सावित्री :
एका पायावर तयार आहे मी. मला पण तेवढंच बरं. मग बसा आजी व नात दोघी मिळून जेवण करत.
प्राजक्ता :
तू गेलीस म्हणजे आम्ही काय उपाशी राहणार नाही. सरू आहे की.
सावित्री :
हो का मग जा की तुझ्या हायकोर्टाकडे.
प्राजक्ता :
आजी घरात नाही वाटत. म्हणूनच एवढं बोलतेस.
सावित्री :
या वेळी घरात कुठं असते.
प्राजक्ता :
देवळात गेली असेल. म्हणूनच बोलतेस.
सावित्री :
आणखी कुठे जाणार, बसली असेल आपला वृद्ध समूह घेवून चकाट्या पिटत.
प्राजक्ता :
हिंमत असेल तर तिच्या पुढ्यात बोल की.
सावित्री :
घाबरतो काय मी?
प्राजक्ता :
आजी आली वाटत.
सावित्री :
आली, कुठं आली,
अग , सरे भांडी आटप जा लवकर उगाच बोलणी खाशील.
प्राजक्ता :
का ग वाघिणीचा भित्रा ससा झाला वाटत. घाबरत नाहीस ना.
सावित्री :
ह… गप्प पी तो चहा, थंड होतोय.
प्राजक्ता :
( चहा घेत)
काही म्हण तुझ्या हाताला ना वेगळीच चव आहे. म्हणूनच तुला स्वयंपाक करायला लावतात बघ.
सावित्री :
मग तूझ्या व तुझ्या आजीच्या हातात पण असेल की चव. मग एक दिवस तुम्ही पण करा की,
माझ्या माहेरी कस होत. मी अगदी सुखात होते. इथ आल्यापासून मोलकरीण झालेय माझी.
प्राजक्ता :
ये गप हं एवढं काही नाही काय, तुला कोणी जबरदस्ती नाही करत. तूच ती जबाबदारी स्वीकारलीस काय.
सावित्री :
म्हणून सगळं नीट चाललंय. नाहीतर कुठली पत पाळतात. जा ती कपबशी ठेव जा. थोडा अभ्यास कर जा.
प्राजक्ता :
बर बाई जाते.
( प्राजक्ता रुमकडे जाते. सरू व सावित्री आपल्या कामाला लागतात.)
Cut to …..
…… …… …… ….
Inter – outer / Prajakta home /evening
(प्राजक्ता विश्रांती घेण्याचा प्रयत्न करते. पण तिचे लक्ष लागत नाही तिच्या मनात अनेक वेळा आरोहीचे बोलणे आठवू लागते. ती तिथून टेरेसवर जाते. व फेऱ्या मारू लागते. आजी खालून वर आपली गोधडी न्यायला वरील टेरेसकडे येते.)
आजी दुर्गाबाई :
राम कृष्ण हरी
(टेरेसवर प्राजक्ताला पाहून)
आजी :
सोनू बाळ, काय झालं? ..अशी का उभी आहेस?
प्राजक्ता :
कोण आजी? तू कधी आलीस?
आजी :
तू विचारात होतीस तेव्हा, कसला एवढा विचार चाललाय?
(प्राजक्ता संपूर्ण घटना सांगते.)( No oc)
आजी :
अस आहे का?
प्राजक्ता :
हो बघ ना आजी, कसं नको तस, बोलली ती, माझा चार मुलांमध्ये अपमान केला तिने.
(प्राजक्ता व आजी एका कठड्यावर बसतात.)
आजी :
हे बघ, तुला वाटत ती चुकीची, व तिला वाटत तू चुकीचं वागतेस. तस सांगायचं झालं तर तुम्ही दोघी सुद्धा आपापल्या ठिकाणी योग्य आहात .
प्राजक्ता :
असं कसं?.. ती पण बरोबर अन् मी पण..
आजी :
अग, सोप आहे, तुझी परिस्थिती आहे म्हणून तू वाट्टेल तेवढे पैसे देवू शकतेस. तस प्रत्येकाचं नसत बाळ, प्रत्येकाच्या परिस्थितीचा विचार करायला हवा.
प्राजक्ता :
म्हणून का तिने नको ते बोलावं.
मी बिघडवते म्हणे मुलींना, मी काय देते ग त्यांना, घरापासून लांब आहेत. हॉस्टेलच आळणी जेवणं मिळत त्यांना. थोड चेंज म्हणून कधीतरी नाष्टा देते एवढच.
व मला सांग, शिवजयंती साजरी करण्याचा व गड चढण्याचा काय संबंध, मला सरळ म्हणते गड चध,
आजी :
अग, शांत हो आधी, एक माझं, त्या मुलीने काही चुकीचं बोललं नाही, अग तिचं खरी तुझी हितचिंतक आहे. तिने आरसा दाखवला तुला.
प्राजक्ता :
म्हणजे,
आजी :
तू त्या मुलींना मदत करतेस. त्याने त्या तुझ्यावर अवलंबून राहतात. तु म्हणेल ते करायला तयार होतात. तू तुझ्या व त्या मुलींच्या भविष्याचा विचार केलास का कधी? कधी त्यांच्या घरची परिस्थिती जाणून घेतलीस का? अग, पेपरात सुद्धा उत्तर सांगून कॉफी पुरवल्यासारख करतेस. यासाठी तुमची मार्कलिस्ट पाहा, ती आरोही नेहमी मार्कात एक दोन अंकांनी तुझ्या पुढे असते. तुझ्या मैत्रिणी मात्र तुझ्यासारख्या आळसी आठ वाजेपर्यंत झोपणाऱ्या. नेहमी सेकंड क्लास मध्ये मार्कात येणाऱ्या, कशी होईल प्रगती तुमची?.. सांग ना.
प्राजक्ता :
एवढं, पण आळशी नाही काय आम्ही.
अभ्यास करते ना मी, अन् तस मला काय गरज आहे याची. पपांनी कमवून ठेवलंय ना.
आजी :
हेच चुकीचं आहे, परवलंबन कधी ही वाईट, जर तुमच्यात शिस्त, स्वावलंबन, व स्वतःचे संरक्षण व उदरनिर्वाह करण्याइतपत बळ नसेल. तर तुम्ही गुलाम आहात व तुमचं जीवन व्यर्थ आहे. महाराष्ट्रात जन्म घेवून तुमचं जगणं व्यर्थ आहे
प्राजक्ता :
म्हणजे तुला ही आमचं जगणं व्यर्थ वाटत तर.
आजी :
हो, आहे, व्यर्थ,
माझं ऐकशील तर अजूनही तू हे चित्र बदलू शकतेस, व त्या अरोहिस दाखवून देवू शकतेस. की तू एक राजहंस आहेस बदक नाहीस.
अन् या संपत्तीचं म्हणत असशील तर ही तुझ्या बापानं खूप हलाखीतून गरिबीचे चटके सोसून मिळवली आहे. सहज साध्य नाही हे वैभवं. कष्टा शिवाय फळ नाही.
प्राजक्ता :
मग मी आता काय करायला हवं.
आजी :
नियोजन, तुझ्या प्रत्येक दिवसाचं, उठणं, झोपणे, व्यायाम जे काही मिळवायचं आहे त्या सर्वांचं नियोजन.
प्राजक्ता विचारमग्न होते. आजी खाली जिना उतरुन जाते.
प्राजक्ता :
(मनात)
खरच आपण नियोजन करायला हवं. जसं शाळेचं वेळापत्रक तस आपल्या इतर सर्व दिवसाचं व आपल्या टार्गेटचही.
Cut to……
…… …… ……. …..
Inter/…. In Room/Night
प्राजक्ता रुम मध्ये बसून कॅलेंडर पहाते. नोटबुक व पेन घेवून नियोजन करून एक टाईम टेबल तयार करुन लावते. घड्याळात पाचचा गजर लावते. झोपी जाते.
Cut to….
….. ….. ….. ….
Inter -outer/ Ajinkytara Bangla / Morning/5.00 o’clock
(मोबाईलचा गजर वाजतो. प्राजक्ता उठते. आवरते, जॉगिंगला जाते. परत येते. मोकळ्या जागेत बागेत कसरत करते. प्राणायाम, योगा करते
अंघोळ करून खाली येते. सरू नोकरांनी ब्रेकफास्ट तयार करत आहे. वडील व भाऊ डायनिंग टेबलवर बसलेले आहेत. आजी देवपूजा करत असते.
ती मंत्र पुटपुटत असते.)
सरू :
(मॉर्निंग ब्रेकफास्ट आणून देत )
हा घ्या गरमागरम
(सावित्री दुसरा चहाचा ट्रे आणून ठेवते. व वाढू लागते.)
(प्राजक्ता देखील येते.)
प्राजक्ता :
आई मला पण दे.
सावित्री :
हा
प्रमोद :
आई आज सकाळी माकडं आली होती का बागेत ?
सावित्री :
नाही , का रे.
प्रमोद :
अग, लई उड्या मारत असलेला आवाज ऐत होता. म्हणून वाटलं पेरु खायला आली असतील.
(आई व सरू हसतात.प्राजक्ता मोठे डोळे करून पहाते.)
प्रमोद :
तुला काय झालं असं बघायला.
सावित्री :
बघेल नाहीतर काय करील, तू म्हणतोस ते माकड हेच की.
प्रमोद :
ही छे, ही काय येवढ्या सकाळी उठते. पडली असेल घोरत.
प्राजक्ता :
ये लई बोलू नकोस हा. मी एक्सरसाइज करत होते.
प्रमोद :
असं लवकर उठून, अचानक कसं काय ठरलं.
सावित्री :
मॅडमनी शपथ घेतलीये. गड चढण्याची , त्याचा सराव चाललाय.
प्रमोद :
काय, प्राजक्ता अन् गड छे, काहीतरी ऐकायला चुकली असशील. ही साधी कोपऱ्यावर अर्धा किलोमीटर जाताना गाडी नेते. अन् गड चढणार.
प्राजक्ता :
ए उगाच लई तारे तोडू नकोस, काय. ज्योतिबाला जाताना चालले होते हा
प्रमोद :
माहीत आहे हा, गाडी पंक्चर झाली होती तेव्हा, दहा वेळा वाटेत बसली होतीस.
प्राजक्ता :
तरी चार किलोमीटर चालले होते.
प्रमोद :
उगाच काय पण बोलू नकोस हा,
त्या रस्त्यावरील उलट्या पाटीवरले आकडे सांगू नकोस. फक्त एक किलोमीटर वर गॅरेज होत.
बर ते जाऊदे कोणता गड चढतेस. कलिंगड का,
सावित्री :
कलिंगड नाही हं रायगड,
प्रमोद :
स्वप्नात असणार.
प्राजक्ता :
हे बघ एवढी पण मी काही नाजूक नाही. एकदिवस तूच बघशील माझी पॉवर.
प्रमोद :
पॉवर बघशील म्हणे.
वडील सयाजीराव :
ह… गप्प बसा, करा नाष्टा,
अन् प्राजक्ता हे गड चढाई राहू दे. अभ्यासाकडे लक्ष दे. नाहीतर उगाच हेकाड्या सारखं काहीतरी करायला जाशील अन् तोंडघशी पडशील. माझं ऐकलं असतीस अन् सायन्स घेण्यापेक्षा कॉमर्स घेतली असतीस तर ….
प्राजक्ता :
आता तुम्ही सुरू करू नका. मला नाही पसंत तुमचं कॉमर्स. दादाने केलंय ना. रडत कडत. सांभाळेल की बिझनेस.
सयाजीराव :
अन् तू काय करणार आहेस.
प्राजक्ता :
फार्मसी झाल्यावर सांगेन.
सयाजीराव :
अग, आपण बिझनेस केलेला चांगला. हे गोळ्या औषधाच दुकान, यातून किती इन्कम मिळणार तुला. मला काही जास्त प्रोग्रेस नाही दिसत यात तुझी.
प्राजक्ता :
असं तुम्हाला वाटतयं. पण मी ही तुमचीच मुलगी आहे. एवढं शिकतेय म्हंटल तर काही ना काही तरी अर्थशास्त्र ठरवलं असेलच मी.
प्रमोद :
काय पण, पतंग उडवू नकोस.
प्राजक्ता :
हे बघ तुला वाटत असेल, मी पतंग उडवते म्हणून. पण कोणत्या ही क्षेत्रातून पैसे कसे मिळवायचे ते मला कळतात.
सयाजीराव :
तिचं सोड तू कधी जॉईन होतोस ऑफिसला.
प्रमोद :
झालीय परीक्षा माझी उद्याचा दिवस सोडा. परवा पासून येईन मी ऑफिसला.
सयाजीराव :
हा ठीक आहे.
Cut to……
…… ……. ……. …….
