क्रमशः पुढे चालू .....
Day. Afternoon. वेदांगीच्या घरी. Inter
वेदांगीचे बाबा बाहेरून घरी लग्नपत्रिका घेऊन येतात.
घरातील सगळी मंडळी पत्रिका पाहू लागतात.
वेदांगीचा भाऊ, मस्त आहे. हे बघ दोघांचा फोटो पण छापलाय. मस्त आहे.
आई, बघू रे,
आजी, तारीख कधीची धरलीय.
बाबा, तेवीस जानेवारी.
आजी, दिवस चांगला आहे ना.
बाबा, अग ते सगळ पाहूनच ठरवलय.
आजी, लग्नं कुठे करणार आहेस.
बाबा, अग आपल्याकडेच घेतलय. हॉल बुक केलाय.
आई, पावण्या रावळ्यांना बोलवायला हवं.
बाबा, ते ठरलंय बोलवू आपण. फोन केले आहेत सगळ्यांना, दोन दिवसात हजर होतील सगळे.
आई, अगं बाई तयारीला लागायला हवहवं.
बाबा, वेदू तुझ्या मित्र मैत्रिणींना देखील सांग.
वेदांगी, हो बाबा मी आताच तयारीला लागते.
वेदांगी आपल्या रूम मध्ये जाते. व आपल्या मित्र मैत्रिणींची यादी बनवू लागते. ती कागदावर नावे लिहू लागते.
आण्विका, संयोगिता, सात्विक, बबलू, अशी यादी करत शेवटी तिच्या लक्षात ईशान येतो.
ईशानला बोलवू काय?
हो बोलवलेच पाहिजे. त्याशिवाय अणूच्या मनात काय चाललय हे कळणारच नाही. बोलावतेच. पण फोन कसा मिळणार. अनुला विचारू. नको. ती उगाच चिडायची. त्यापेक्षा संयोगिताकडे असेल.
चला संयोगितालाच फोन करते.
ती फोन घेऊन रिंग करू लागते.
Cut to….
….. …… ……
वेदांगीच्या घरी. पाहुण्यांची रेलचेल सुरू आहे.
सगळे कामात आहेत. जो तो कामाला लागलाय तिचे कोकणातले भाऊ व मामांची मुलेही आलेत.
वेदांगी आपली कपडे व दागिने पाहत असते. तिला काय घालू व काय नको असे झालेले असते. ती हताश होऊन.
वेदांगी, ( मनात) काय करू. कोणता घालू. काहीच सुचत नाही. त्यापेक्षा अण्विकाला बोलावते. तेच बरं होईल.
ती मोबाईल घेते व अण्विकाला फोन करते.
….. ….. ….
आण्विका आपल्या घरात आईला जेवणाचा डबा करून देण्यासाठी मदत करत असते.
वेदांगीचे फोन येतो.
आण्विका फोन उचलते.
आण्विका, बोला मॅडम काय सेवा करू.
वेदांगी, सेवा बिवा काय नको. तू कुठे आहेस. इकडे सगळा बोजवारा उडालाय. मला काही समजत नाहीये पहिली इकडे ये.
आण्विका, अग, येते थोड्या वेळाने.
वेदांगी, काही नको थोड्या वेळानं वगैरे. त्यापेक्षा अस कर. रहायलाच ये इकडे.
आण्विका, ए बाई राहायचं नाव काढू नकोस. आज जरा वेळ होईल. उद्या मात्र सकाळी सातला हजर होते.
वेदांगी, ते काय सांगू नको. ये लवकर.
आण्विका, अग, बाबांचा डबा करून देते. मग निघते की मी.
वेदांगी, लवकर ये बघू.
आण्विका, येते बाई. थोड्या वेळात हजर होते.
आण्विका फोन ठेवते.
आई, वेदूचा होता का फोन.
आण्विका, हो.
आई, मग जा तू. मी करते डबा.
आण्विका, थोडेच तर राहिलेय. ते करते अन् जाते.
आई, अग, तीच लग्न आहे ना. मग जा लवकर.
आण्विका, अग एवढ्या लवकर जाऊन काय करू. व वेळ झालाय डब्याला उगाच तुला ओरडा खावा लागेल.
बाबा बाहेर हॉल मध्ये आपले असतात.
बाबा, झाला काय डबा तयार. मला वेळ होतोय.
अनु, झाला झाला.
अनु डबा भरते. व बाबाना द्यायला जाते.
बाबा, (हसत डबा घेताना) काय अनु वेदूचं लग्न झाल्यात जमा हाय. तुझा काय विचार लग्नाचा.
आण्विका, घ्या डबा जावा उशीर होतोय. उगीच चेष्टा नको.
आण्विकाचे बाबा, चेष्टा नाही बाळ, आता तुझं ही बघायला हवं.
इतक्यात आई जेवणखोलितून तिथे येते.
आण्विका, थोडे दिवस थांबा. एवढी एंन्ट्रानशीप झाली की बघू.
बाबा, कोण बघून ठेवलास काय.
आण्विका, बागितल तर तुम्हाला सांगेन की.
बाबा, चालेल, पण विचार कर. योग्य वेळी योग्य निर्णय घ्यायला हवा. तस तू खूप गोड अन् समजूतदार मुलगी आहेस. तुला नक्की एखादा राजकुमार भेटेल.
आण्विका, पुरे थट्टा मस्करी.
जावा उशीर होतोय.
आई, जावा काय जावा, खरंच सांगतात ते बाळ. तुझ्यासारखी मुलगी लाभन देखील भाग्यच आमचं. एवढं शिक्षण घेतलस. तरी देखील घरातील सर्व कामात मदत करतेस. ताईच लग्न. भावाच शिक्षण व इतर उलाढाल यातील ओढाताण समजून घेतलीस. एम बी बी एस होण्याची पात्रता असून देखील घरातील ओढाताण समजून घेऊन बी एच एम एस ला अडमिशण घेतलास. तिथे ही टोपच राहिलीस. मिळेल ते खाल्ल्यास दिलं ते कपडे घातलेस कोणता हट्ट नाही का अवांतर खर्च नाही. नाहीतर शेजारी पाजारील मुलींचे नखरे बघतोय आम्ही, साधं भांड घासत नाहीत. शिक्षण कमी घेतले पण थाट नवाबी असतात. अन् तू खूप वेगळी आहेस. येवढच नाही तर भावालाही योग्य लाईन गाठून दिलीस. तुझ कौतुक करावं तितकं थोडच. अहो, काल फोनवर सुधा कौतुक करत होती. काय काय मदत केलीस मावशीला.
आण्विका, पुरे कौतुक उगाच बैला सारखं फुगवू नका. जावा आता कामावर उशीर होईल.
बाबा हसतात व डबा घेऊन जातात.
आण्विका पसारा आवरन्यास आट येते.
आई, माझ्या लेकीला देवा चांगल स्थळ भेटू दे.
आण्विका मनात ईशानचा विचार करू लागते. तिला तो दिसू लागतो.
आण्विका, ( मनात) किती दिवस झाले. माझी आठवण येत नसेल का?
इतक्यात आई आत येते.
आण्विकाला भांडी गोळा करताना पाहून.
आई, अग ठेव ते. मी करते.
ती जेवण वाढून घेते. व खाऊ लागते. इतक्यात पुन्हा तिला वेदांगीचा फोन येतो. तो आल्यावर अनु फोन उचलते.
वेदांगी, अग कुठे आहेस अजून.
आण्विका, अग, थोड्याच वेळात हजर होते. थोड जेवते मग निघते.
वेदांगी, ते जेवण बिवन राहु दे. थेट इकडे ये सरळ. इथे ये जेवायला.
की पाठवून देवू कुणाला.
आण्विका, ये बाई येतो मी.
वेदांगी, हे बघ अर्ध्यातासात आली नाहीस तर थेट मीच येईन बघ.
आण्विका, येतोय ठेव आता.
आण्विका जेवू लागते.
….. …… …..
Day. Morning. आण्विका घरी. Inter outer
आण्विका जेवण करून आपल्या खोलीत जाते. एक गुलाबी कलरचा ड्रेस घालते. एक छानसा सेंट मारते. आपली पर्स घेते. व छानसा गॉगल घालते. व आईला
आण्विका, आई जाते मी?
आण्विका निघते. आपली स्कूटी घेऊन
….. ……. …
Day outer inter वेदांगी अपार्टमेंट.
आण्विका वेदांगीच्या घराच्या अपार्टमेंट मध्ये येते. ती पार्कींग एरियात गाडी लावत असते. त्यावेळी तिथे बाकीची पाहुण्याची मुले क्रिकेट खेळत असतात. ते बॉल मारतात. तो बॉल अण्विकाच्या दिशेने येतो. ती तो झेलते. तेव्हा ती पाहून.
राजेश, काय र सुया पावनी कोण म्हणायची.
सुयोग, कोण का असणा, भारी हाय दिसायला.
सुजित, पण आपल्या पावण्यात तरी नाही कोण असली.
आकाश, कोण का असणा मला जाम आवडली.
सुजित, (डोक्यात राजेशच्या टपली मारून) काय रे कळत नाही. येणाजाणारी मानस बघून तरी बॉल मारायचा.?
आण्विका, ए शहाण्या घे हा बॉल.
आण्विका बॉल फेकते
व वेदांगीच प्लॉट कडे जाते.
सुयोग, गरमच आहे म्हणायची.
सुजित, गरम नाही. लवंगी मिरचीच आहे.
आण्विका वेदांगीच्या घरी येते. घरात आल्यावर वेदांगीची आई व इतर पाहुण्या काही ना काही कामे करत असतात.
आण्विका, काय काकू येवू का आत.
वेदांगीची आई, कोण अनु होय. ये की, काय ग, किती वेळ लावायचा? जा आत लवकर मॅडमनी घर डोक्यावर घेतलय.
आण्विका आतील खोलीत जाते.
आतील पसारा पाहून.
आण्विका, काय ग हे अस काय, केवढा पसारा केलास हा.
तुला पण कळतच नाही बघ.
वेदांगी, अग मला काही सुचेना झालंय.
आण्विका, थांब लावते नीट.
आण्विका, वेदांगीच्या घरी आलेल्या पाहुण्या मुलींना बोलावते.
इतक्यात त्यांची पाहुण्यातील आजी येते.
आजी, ( पसारा पाहून) तेवढच येतय तिला. तरी मी सांगत होते. रघुला, की जरा घरकामाची सवय लाव पोरीला, काय पसारा करून ठेवलाय बघ. आज इथे आई आवरते. उद्या लग्न झाल्यावर सांग नवऱ्याला आटपायला.
आण्विका, आजी शांत हो, होईल सर्व नीट. असे म्हणत तिने पाहुण्याच्या सर्व मुलींना बोलावून कामे लावायला सुरुवात केली. तिने आपल्या पर्स मधून चिठ्ठी काढली. व त्यांना कामे वाटून दिली. त्यापूर्वी प्रत्येकाची क्षमता पहिली.
आण्विका, तुमच्यातील कुणाला छान रांगोळी काढता येते.
एक दोघी हात वर करतात. त्याकडे कोण देत संध्याकाळी मेहंदी काढायची जबाबदारी ती देते.
काहींना मसाले तयार करायला लावते. काहींना फुले देवून गजरा करायला बसवते. काहींना वस्तू आवरायला लावते. तर आजींना व वेदांगीच्या आईला आहेराची बांधाबांध करायला एका खोलित लावते. वेदांगीच्या भावाला बोलावून जेवणाचे टिपण काढून देते. व काही मुलाना घेऊन जाऊन बाजार करायला लावते. सर्व जोडणी लावून देते. तसेच सर्व कामे आटपून घेते.
व थोडा चहा करायला सांगून वेदांगीकडे जाते.
तिचे कपडे नीट ठेवले, दागदागिने नीट लोकरला ठेवून दिले. तसेच रहिवासी पाहुण्यांच्या जेवणाचे मेनू ठरवून तिने त्याचेही नियोजन लावले.
इतक्यात वेदांगीची आई चहा घेऊन. आली. तो चहा घेत. आण्विका वेदांगीला, काय मग झालं ना मनासारखं.
वेदांगी, हो झालं, आता तुझ्या मनासारखं व्हावं असं वाटतंय.
आण्विका, काय मनासारख.
वेदांगी, तुझ्या मनासारखा जोडीदार मिळाला की झालं.
आण्विका, हो का. आवरा आता.
….. ……. …
शेजारील खोलीत. Inter evening ४.०० o’clock
वेदांगीची गावाकडली आजी, पाहिलस कसं नियोजन केलं त्या पोरीने सगळ काम मार्गी लावल. अस पाहिजे पोरीच्या जातीला असा बारकावा यावा लागतो बघ. तू फक्त शाळा शिकवलेस. ही पोरगी कशी संस्कारी आहे बघ.
वेदांगीची ममी, आई ती मुलगी कोण आहे माहित आहे काय तुला. कितवी शिकलेय?
आजी, असेल दहावी बारावी झालेली.
वेदंगीची ममी, अग ती डॉक्टर आहे. वेदुची मैत्रीन.
आजी, काय डॉक्टर आहे. मला वाटलं असेल दहावी-बारावीला. पण काय नियोजन करते मस्त मला आवडल बाय. अन् एवढं व्यावहारिक बारकावा तिला जमतो म्हंटल्यावर खूप मुरलेली पोर आहे.
इतक्यात अण्विका घरी जायला निघते.
तिला वेदांगी, त्या पेक्षा इथे रहा की.
इतक्यात वेदूच्या पाहुण्यांची पोर बराच वेळ शायनिंग मारत असतात.
त्याकडे बोट करत
आण्विका, तिकडे बघ तुझी पाहुणे मंडळी. कशी शायनिंग मारतात.
इतक्यात आजी येते,
आण्विका, बर, चालते आता मी,
आजी, कशाला जातेस रहा की इथे.
आण्विका, नाही आजी, आई घरी एकटी आहे. व बाबा पण बाहेर गावी कंपनीच्या कामानिमित्त गेले आहेत. व भाऊ पण ग्यारेजवरून वेळाने येतो.
असे बोलून ती बाहेर निघते. आपल्या स्कूटी जवळ येते. तिला ह्यांडल जवळ एक चिठ्ठी दिसते. ती पाहते त्यावर एक नंबर असतो. व खाली लिहिलेल्या ओळी असतात.
तुम्ही मला आवडलात फोन करा, असा मजकूर असतो. आण्विका ती चिठ्ठी बाजूला फेकते. व निघते.
ती गेल्यावर
संग्राम, काय काम झालं नाही बुवा.
इतक्यात मागून सुयोग टपली मारून
आम्ही सकाळपासून तिला कटवण्याचा प्रयत्न करत आहोत. अन् तुझ काय चाललय,
संग्राम, हे बघ तिला मी पटवणार.
राजेश, आम्ही काय इथे माशा मारायला आलोय का.
ते भांडण करू लागतात.
आतून आजी, काय झालं यानले भांडण करायला.
तेव्हा तिचा आवाज ऐकूण सगळे पांगतात. निघून जातात.
…… …… …
क्रमशः पुढे........ ...... ......
