Day. afternoon. २.०० o’clock.
डॉ. श्वेता व अण्विका या मार्केटमध्ये काहीतरी विकत घेत असतात. त्यावेळी ईशान सुट्टीचा दिवस असल्याने घरचे काही साहित्य भरण्यासाठी तिथे आलेला असतो. आण्विकेला तिथे पाहतो. व डॉक्टर मॅडम सोबत असल्याचे त्याला दिसते.
ईशान जवळ जातो.
ईशान, नमस्कार डॉक्टर मॅडम.
डॉक्टर श्वेता, अरे ईशान सर, काय , कसे आहात. आज सुट्टी का.
ईशान, हो. खरेदी जोरात चाललेय.
डॉ, श्वेता, हो थोडे पाहुणे येणार आहेत. त्यामुळे घरात लागणारे रोजचे सामान घेते.
बर तुझी ओळख करून देते. हा या नवीन डॉक्टर आहेत. इंटरशिप साठी जॉईन झाल्यात कोल्हापूरच्या आहेत. अन् बर का मॅडम हे ईशान सर. फॉरेस्ट खात्यात असतात.
ईशान, माहित आहे यांच्याबद्दल.
तो रागाने अन्विकेकडे पाहतो.
ईशान, बर मॅडम येतो. असे सांगून तो जाताना मॅडम साहित्य घेताना पाहून अन्विकाकडे पुन्हा नजर टाकतो. व आपले बिल भरून निघून बाहेर पडतो.
आण्विका त्याच्या जाणाऱ्या पाठमोऱ्या आकृतीकडे पाहू लागते.
ईशान बाहेर पडतो व आपली गाडी स्टार्ट करतो. त्याला इतकं चीडलेल तिने पहिल्यांदाच पाहिलं होत. तिला खूप वाईट वाटत होत.
इतक्यात मॅडम, हा डॉ. आण्विका म्याम बघा साहित्य नीट आहे का?
आण्विका भानावर येते. व साहित्य पाहू लागते.
Cut. To ……
……. ……. ……. …….. ……..
Day evening ४.०० o’ clock
ईशान आपल्या रूमवर आल्यावर रागाने आपल्या शासकीय निवासस्थानी आल्यावर गाडी पार्क करतो. व रागाने साहित्य आपल्या आतील टेबलवर ठेवतो. व लगेच फोन स्वप्नीलला करतो.
स्वप्नील फोन उचलतो.
हा बोल ईशान,
ईशान, काय बोलू, तू सगळ नीट करतो म्हणालास. अन् तिकडे पळालास.
स्वप्नील, काय झालं एवढ चिडलायस का?
ईशान, मॅडम इकडे राधानगरीला आलेत. इथे इंटरशिप करताहेत.
स्वप्नील, मग भारीच आहे की. कधी जॉईन झाली. मला माहित पण नाही.
ईशान, छान म्हणजे घरातील माणूस कुठे आहे. याची जराही कल्पना नाही म्हण की. उद्या लग्न करेल कुणाशी व मग म्हणशील मला कळलेच नाही काय.
स्वप्नील, अरे खरंच नाही माहित. पण जरा ऐक चिडू नकोस. अरे उलट बरच आहे की. ती तिथे आहे. भेटशील की तिला. फ्री मध्ये
ईशान, अरे मला साधं कळवाव देखील वाटल नाही का? अस का करतेय ती. का मला टळतेय
स्वप्नील, हे बघ बघतो मी. होईल नीट, खूपच ताणलेय हे.
ईशान, मला काही सुचेनासे झालंय. काहीतरी कर. मघाशी तिला पहिल्यापासून वेड लागायची पाळी आलेय.
स्वप्नील, ठीक आहे बघतो काहीतरी. लई टेंशन घेऊ नकोस.
ईशान, नको, आतापर्यंत तुझ्याच भरोषावर होतो. आता नाही राहणार. मीच बघतो.
व तो फोन ठेवतो.
…… …… ….. …
Night. डॉ. वाघवेर यांच्या घरी. Inter डायनिंग टेबलवर. त्यांची फॅमिली जेवत असते.
त्यांची पत्नी जेवण वाढत असते.
डॉ. वाघवेकर यांचे वडील, वा.. मस्त झालेय जेवण. कोणी बनवले.
श्वेता डॉक्टर, मी व डॉक्टर अण्विका मॅडमनी.
वडील, मस्त जादू आहे हातात.
श्वेता, आवडल.
वडील, हो. कुठे आहेत त्या.
श्वेता डॉक्टर, त्या होय. गेल्या मघाशी.
सासू, अग जेवायला थांबवायचं नाही.
श्वेता, किती मिनत्या केल्या. ऐकायलाच तयार नाहीत. शेवटी डबा दिला.
डॉ. वाघवेकर: अग जाऊ द्यायचं नाहीस तस.
श्वेता वाघवेकर्, काही नाही. ती जरा डोके दुखतेय म्हणाली. व विश्रांती हवीय. म्हणून. व सारं आटपून निघाली होती. मी मग जबरदस्ती डबा भरून दिला.
व त्या गेल्या.
Cut to…..
……. …..... ……, …….
Night. inter ९, o’ clock
आण्विका जेवण करते. जेवतेवेळी
तिचे लक्ष लागत नव्हते. ती आपले कसेबसे आटपते. व आपल्या अंथरुणावर झोपायला जाते.
अंथरुणावर पडल्यावर तिच्या मनात अनेक प्रश्न उमटतात.
आण्विका, माझं काही चुकतय का? की मी उगाच टाळतेय त्याला? की रुसलोय. काय करू. तो चिडला तर नसेल ना.
आण्विका रेवाला फोन लावते.
रेवती, हा बोला मॅडम.
आण्विका, झोपलीस काय?
रेवती, नाही अजुन थोड काम आहे. लिखाणाचं ते करतेय. का ग.
आण्विका, काय सांगू असे म्हणून ती सर्व हकीकत सांगते. तिचे बोलणे झाल्यावर
रेवती, अग त्याने कित्येक मेसेज केले. तू त्याला रिप्लाय दिला नाहीस. लग्नात पण वेदीच्या काही जास्त बोलचाल केली नाहीस. वरती रुसून बसलीस तूच. मग काय ठरवलेस तू की दुसर स्थळ बघुया.
आण्विका, माझं मलाच कळत नाही. काय करावे ते. त्याला एकदा पण माझं प्रेम दिसत नाही. काय झालंय प्रपोज करायला.
रेवती, अग सगळी माणसं तशी नसतात. मग तुला काय झालंय विचारायला. तो सरळ चांगला मुलगा. उगाच तू जास्त ताणू नकोस. आता बघ एक दिवस भेटून काय म्हणतो ते.
आण्विका, स्वारी जास्तच चिडलेय.
रेवती, मग काढ की समजूत.
आण्विका, बर.
ती फोन ठेवते. लाईट ऑफ होते.
……. …….. ……
