कळतं नकळत जुळले हे बंध भाग २४

 

कळतं नकळत जुळले हे बंध भाग २४

Day outer inter मॅरेज हॉल. कोल्हापूर

ईशान व स्वप्नील बुलेट वरून मॅरेज हॉल वर येतात. त्यांना पाहून अनेकजण त्याकडे पाहत असतात.

स्वप्नील आपले व त्याची भेटवस्तू घेऊन गाडीवरून उतरतो. ईशान ही उतरतो. व ते आतमध्ये हॉलकडे निघालेले असतात.

त्यांना पाहून

तिथे असणाऱ्या मुली त्यांना पाहून पुढ्यातून नखरे करत असतात.

ते हॉलमध्ये आल्यावर संयोगिताच्या जवळ जातात.

स्वप्नील, काय झाली की नाही तयारी.

संयोगिता, हो आलेय आटपत.

स्वप्नील, ताई कुठे आहे.

संयोगिता, कोण अनु

स्वप्नील, हो.

संयोगिता, आहे आतील बाजूस वेदांगीला नटवत आहे.

संयोगिता, काय ईशान आज लई चमकतोयास. काय बेत आहे.

ईशान, तुझं आपल कायतरी असते. साधा शर्ट तर घातलाय.

थोड्याच वेळात नवरा- नवरी मंडपात आणली जातात. अनुचे आई बाबा देखील येतात.

आण्विका तेथून जरा बाजूला संयोगिता जवळ येते.

आण्विका, काय बाई खूप उकडतंय नाही.

स्वप्नील, काय ताई नवरी पेक्षा तूच जास्त नटलीयास.

आण्विक, साधी साडी नेसलेय मी.

इतक्यात तिचे लक्ष इशानकडे जाते. तिच्याकडे पाहत तो हसू लागतो.

पण संयोगिता असल्याने ती डोळे मोठे करते.

थोड्या वेळाने अक्षता टाकू लागतात. गर्दी होते. अक्षता संपतात. गर्दी झालेली असते. त्याचा फायदा घेत ईशान आण्विकेच्या जवळ येतो.

ईशान, काय कशी आहेस.

आण्विका, आहे की बरी.

ईशान, मेसेज नाही , फोन उचलत नाहीस का? लग्न ठरल वाटत.

असे ईशान बोलताच ती चिडते.

आण्विका, हो पुढील म्होतुर माझाच आहे. माहित नाही. साधा फोन उचलत नाहीस. कोकणातून आलास साधं एका शब्दाने सांगितलं नाहीस. पोहोचलो म्हणून देखील फोन केला नाहीस. अन् म्हणे मी फोन उचलत नाही, मेसेज करत नाही.

ईशान, अग, तस नाही गावी गेलो तिथली कामे आटपून मग सुट्टीवर हजर झालो. तिथे कर्मचाऱ्यांना ट्रेनिंग देण्याचे काम यात व्यस्त होतो.

आण्विका, कारणे मस्त जमतात सांगायला. रात्रीच पण ट्रेनिंग असत वाटत.

ईशान, समजून घे मी कॉल केला होता. तुला.तूच उचलला नाहीस.

आण्विका, हो मी पण कामातच होते.

ईशान, बर ते सोड कशी आहेस.

आण्विका, कशी दिसते.

इतक्यात स्वप्नील तिथे येतो.

स्वप्नील, काय दीदी काय चाललय, ईशान लग्नाचं बघतोस की नाही.बघ आता या घोळक्यात कुठली करवली पसंत येते का ते.

ईशान त्याच्याकडे डोळे मोठे करून पाहतो. व गप्प राहण्यास खुणावत असतो.

तरी पण स्वप्नील जास्तच चेवाने,

आता बुलेट आणलीयास, निवड एखादी अन् जा घेऊन अंबाबाईच्या देवळात अक्षता टाकायला.

मी जाईन अणू दीदी बरोबर घरी.

हो की नाही दीदी.

आण्विका, हो जा की म्हणतोय ना तो शोध जा एखादी परी.

ते ऐकताच अनु चिडते. त्यात एक मुलगी तिथे लग्नाला आलेली आपल्या मैत्रिणी सोबत उभी असते. जी केव्हा पासून ईशानकडे पाहत असते. एक छानसा गुलाब घेऊन एका लहान मुलाला पाठवते. तो मुलगा तो गुलाब आणून ईशानला देतो.

ईशान, काय बाळ,

मुलगा, दादा त्या मावशीने हे तुम्हाला दिलेय.

तो तिकडे पाहतो. ती मुलगी हाय करते.

आण्विका ते पाहून चिडते. व रागाने तिथून निघते.

स्वप्नील तवा गरम झाला वाटत.

ईशान, तुला कळतच नाही. आधीच ती चिडलीय तिला शांत करत होतो. अन् तू ओतलास आगीत तेल. उडाला भडका.

स्वप्नील, रुसू देत रुसली तर, जात नाही कुठे? तू फक्त करवल्यांवर नजर फिरव म्हणजे तिकडे आणखीन जाळ होईल.

ईशान, नाही नको मला दुसर कोणी, मला फक्त तिच हवी. मी फक्त तिचाच.

स्वप्नील, वा, रे प्रभू रामचंद्रच ना तुम्ही, माझ्यासारखं राहा श्री कृष्णा सारखं. सगळ्या गोपिकांना खेळवून शेवटी ब्रह्मचारी.

ईशान अन्विकेच्या मागे मागे जाऊ लागतो. पण ती त्याला टाळत होती. तिला राग आला होता.

त्याला तिच्या मागे जाताना पाहून वेदांगीचे पाहूणे त्याला बाजूला बोलावून घेतात.

आकाश, काय रे लग्नाला आलास की पोरी पटवायला.

संग्राम, तुला काय आम्ही इथं नखरे करू देणार नाही.

सुयोग, काय रे काय चाललय तुझं.

ईशान, कुठे काय चाललय.

राजेश, तुला काय वेड वाटलाव काय.

ईशान, म्हणजे,

आकाश, तू त्या मुलीला का छेडतो आहेस.

ईशान, मी छेडत नाही, ती ओळखीची आहे माझ्या.

संग्राम, ये नाटक नकोत. लग्नाला आलास ना, जेव अन् सटक, तिच्याकडे बघू नकोस.

ईशान, ये तू वट, मागे जायचं की पुढे ते मी बघतो.

ते हमरी तुमारीवर येतात.

इतक्यात स्वप्नील तिथे येतो. त्यांना थांबवून बाजूला घेतो. शांत करून

स्वप्निल त्या पाहुण्यास, ये माझी बहीण आहे ती, अन् हा होणारा दाजी. काय हा आमच्या घरचा म्याटर आहे. आम्ही बघू. तू पाहूणा आहेस काय.

संग्राम, घरचा म्याटर घरात ठेवायचा इकडे कशाला आणायचा. चला रे.

ती निघतात.

ईशान, मी सरळ विचारतो तिला.

स्वप्नील, हे बघ शांत हो. मी बोलेन वेळ आल्यावर. जरा दम धर. लगेच गडबड नको.

मी सगळं सुरळीत लावीन.

चल ते गिफ्ट देवू अन् जेवून निघू.

ते जावून गिफ्ट देतात. व जेवायला जातात. जेवून तो पुन्हा वधू व वराना भेटून भावी आयुष्यासाठी शुभेच्छा. देतो.

 वेदांगी त्याकडे पाहते. व आपल्या मनात, खरंच हा आपल्या अनुसाठी योग्य वर आहे. व ती देवाला, परमेश्वरा ही जोडी अखंड राहू दे.

निरोप घेतल्यावर तो स्टेजवरून खाली येतो. आण्विकाकडे एक नजर टाकतो. तिची व त्याची पुन्हा नजरा नजर होते. व तो निघतो.

ती त्याच्या पाठमोऱ्या आकृतीकडे पाहत राहते. ती अस्वस्थ होते.

त्यांचे हे चाललेले दृश्य संयोगिता पाहते. ती अन्विकेजवळ येते. चल गिफ्ट देवू व जेवायला जाऊ. त्या दोघी स्टेज वर जाऊन गिफ्ट देते. वेदांगी आपल्या मालकांशी ओळख करून देते. ती अनुला जेवण झाल्यावर थांबायला सांगते. थोड्या वेळाने संयोगिता अन्विकास जेवायला नेते.

तिथे तिचे जेवणात लक्ष नसते.

संयोगिता, काय ग लक्ष कुठे आहे तुझे.

आण्विका, काही नाही.

 संयोगिता, मग जेव की.

आण्विका, जेवू लागते. पण तिचे लक्ष नसते.

…… ……. ……

 Day evening. Outer लग्न हॉल

गाडी सजवलेली दारात येते. नवरा व नवरीला निरोप देतात. ती गेल्यावर संयोगिताचा नवरा गाडी घेऊन येतो. व तिला चलणेस सांगतो. ती मुलाना घेऊन जा. माझं जरा अनुकडे काम आहे. आम्ही दोघी येतो.

तो निघतो.

संयोगिता व अण्विका वेदांगीच्या घरच्यांचा निरोप घेतात.

संयोगिता, चल अनु मला घरी सोड.

आण्विका, बर चल.

त्या गाडीवर बसून निघतात.

…. …,. ……. …… ……

nishmarathishortfilmskrift1983.blogspot.com