फ्रेंडशिप एक साहस भाग ५

 फ्रेंडशिप एक साहस भाग ५

Day /. Morning / prajakta home garden / outer

कृती:

प्राजक्ता बंगल्याच्या आवारात गार्डन मधील बाकड्यावर बसली आहे. काहीशा नाराज अवस्थेत, तिची आजी तिला पाहून जवळ येते.

 संवाद :

आजी :

( खोकल्याचा आवाज काढते)

खु खू….

प्राजक्ता :

( मागे वळून पाहत)

कोण ? आजी, ये बस.

आजी :

काय ग अशी गप्प का बसलीयेस?

प्राजक्ता :

काही नाही,

आजी :

हे बघ तुझा चेहरा सर्व सांगतोय की तू नाराज आहेस, अस मनात काही ठेवू नये. बोलून मोकळं व्हावं.

प्राजक्ता :

आजी मला जमेल का हे सगळ.

आजी :

का नाही,.. जमेल की , ..अस का वाटत तुला.

प्राजक्ता :

तस नाही मी एक मुलगी आहे. आजपर्यंत जास्त अस शारीरिक कष्ट मला माहितच नाहीत. गड चढणे व स्वसंरक्षण जमेल का मला?

आजी :

का नाही जमणार, या जगात कोणी आईच्या पोटातून शिकून आलेलं नाही.संस्कार जरी बाळ पोटात असताना होत असले तरी प्रत्यक्ष कृती ही बाळ पोटातून बाहेर आल्यावरच करते ना?

प्राजक्ता :

मी बऱ्याच ठिकाणी पहाते, ऐकते की स्त्रिया म्हणजे मुले जन्माला घालायचे व जेवण करायचे मशीन याच दृष्टीने पाहिलं जातं.त्यांच्याकडे.

आजी :

हे बघ तूझ हे बोलणं म्हणजे शाळा शिकून अडाणी असल्यासारखं आहे बघ.

प्राजक्ता :

असं कसं,

आजी :

अगदी तसच आहे. मला सांग छत्रपती. शिवरायांची आई जिजामाता या कोण होत्या? एक स्त्रीचं ना.

प्राजक्ता :

हो.

आजी :

त्यानी मुलांना जन्म देणं, त्यांचा सांभाळ कारण, राज्यकारभार करण हे केलंच ना. शिवराय जेव्हा आग्र्याच्या कैदेत सापडले तेव्हा आलेल्या स्वराज्यावरील संकटांवर बुध्दीच्या बळावर मात करणे हे सारं केलच ना,

प्राजक्ता :

हो.

आजी :

मग यातून सर्व काही ध्यानात येईल बघ तुझ्या, की एखादी स्त्री काय काय करू शकते. प्रसंगी सर्व सृष्टी देखील चालवू शकते.

प्राजक्ता :

पण त्या लहान असल्यापासून सर्व शिकल्या होत्या.

आजी :

तस काही नसत बाळ, माणूस हा आयुष्यभर शिकतच असतो.

 तुला ही जमेल हिम्मत हारू नकोस म्हणजे झालं.

तुला अस का वाटतं?

प्राजक्ता :

मला एक्सर साईज करायची सवय नाही व काल थोड केल्यावर अंग दुखू लागलेय. व शस्त्र चालवता नाही येत .

आजी :

अग, अचानक सुरू केल्यावर थोडा त्रास होणारच, पण दोन - चार दिवस जाऊ देत तुला सवय होऊन जाईल. व शस्त्र चालवण शिकायच ना. ते टेंशन तू सोड माझ्यावर. आहे माझ्या ओळखीचा एक ट्रेनर तो शिकवेल तुला.

प्राजक्ता :

काय खरंच?

आजी :

हो अगदी खरंच.

प्राजक्ता :

माझी लाडकी आजी, आता बघच त्या गोडांबेला दाखवतेच मी माझी हिम्मत.

आजी :

अस बोलायचं नाही.त्या मुलीचं काही चुकल नाहीये. आपण आशी अढी धरू नये.

प्राजक्ता :

तुझं म्हणणं पटतंय मला ग. पण ती कायम माझ्याशी तिरकसच वागत असते. येडछाप.

आजी :

आणि परत तेच.

प्राजक्ता :

सॉरी ,पुन्हा नाही बोलणार.

                             Cut to …...

……… …….. ………

Sunday /night/ Inter / hostel

कृती:

हॉस्टेलचे हॉल मध्ये सिनेमा दाखवला जात आहे. मुलींची चुळबुळ चालू आहे. सिस्टिम जोडली जात आहे. मुलींचा दंगा चालू आहे.

        Dialog :

एकजण :

अरे होतय की नाही, की लावता एक तास.

एवढ्याशा पिना जोडायला किती वेळ?

  कमला शिरसाठ :

जोड बाबा लवकर, पोरीनी डोकं खाल्ल मघापासून,

जोडणारा :

झालं झालं.

( कृती : लाईट ऑफ केली जाते. डिम लाईट चालू करतात. स्क्रीन चालू करतात. सिनेमा चालू केला जातो, स्क्रीनवर नावे पडू लागतात. शेर शिवराज सिनेमा चालू असतो. थोडया वेळातच आरोही व तन्वी उठते. व मॅडम जवळ जाते. )

      Dialog :

    आरोही :

मॅडम जरा पोट बिघडलं आहे. जरा जाऊन येवू का?

      मॅडम :

( हात हलवत)

जा बाई जा.

( कृती : त्या दोघी उठून जाऊ लागतात. त्यांना जाताना पाहून मुलींची कुजबुज सुरू होते. )

माधवी गडकर :

ही बया अन् कुठं निघाली म्हणायची.

    श्वेता :

निघाली असेल घोरत पडायला.

रेवा :

 हिच्या जीवनात रसच नाही बघ.

वेदिका :

नाही कसा, आहे की ठासून भरलेला बिभत्स रस,

चेष्मा काढ,.. अन् बघ तिचं थोबाड. म्हणजे कळेल.

 अनुजा :

साधं शिवजयंतीला केवढा अकांडतांडव केला तिन, हिला काय कळणार शेर शिवराज.

( मुलींची कुजबुज ऐकूण मॅडम)

        कमला शिरसाठ मॅडम:

ए.. गप्प बसा… कोण बोलतंय ते? या पोरी पिक्चर लावला तरी बोलतात. पुढे काय करतील कुणास ठाऊक?

    शेजारील शिपाई :

 काय करतील हो.

    मॅडम :

खातील नवऱ्याचं डोकं. आणखी काय करतील.

      वेदिका :

( हळू आवाजात)

 ही खाते का ग हिच्या नवऱ्याचं डोकं?

           रेवा :

तो आहे कुठं इथे?

    श्वेता:

   म्हणजे?

   रेवा :

 स्त्री छळाला कंटाळलेला जीव काय करील बिचारा…

           वेदिका :

   काय करेल?

       रेवा :

पळून जाईल, हिच्या नवऱ्यासारखा आणखीन काय करेल.

     अनुजा :

तुम्हाला या बाईचं वागणं खटकत नाही का ग?

    श्वेता :

     काय.

        अनुजा:

हा गणू लई चिकटूनच असतो बाईला, सारखं उंदराच्या शेपटी सारखं माग माग. हिच्या नवऱ्यानं सुध्दा कधी ऐकलं नसेल हिचं तेवढं ऐकतो तिचं, साधा एखादा शब्द खाली पडू देत नाही बाईचा.

     रेवा :

काय करेल बिचारी बकरी, काही नाही खायला मिळालं, तर बाभळीच्या शेंगा तरी खाऊन पोट भरत असेल.

( मुली हसू लागतात. मुलींची कुजबुज ऐकूण बाई )

      मॅडम :

गणू जरा बॅटरी मार बघू , कोण बोलतंय ते.

         श्वेता :

ए गप्प बसा ग, बाई तापलीय.

( कृती : गणू बॅटरी मारतो सर्व शांत बसतात. तो बॅटरी बंद करतो. मुली सिनेमा पाहू लागतात.

                                      Cut to…..

……. ……. ………

Night / ledies Hostel / inter – outer

कृती :

आरोही व तन्वी हॉस्टेलचा जिना चढून जातात. त्यांच्या पावलातील श्यांडेलचा आवाज येवू लागतो त्या आपल्या रुम मध्ये जातात. लाईट चालू करतात.

              संवाद :

      आरोही :

ए आटप लवकर. बॅटरी काढ तुझी. मी कात्री घेते.

       तन्वी :

      हा.

( त्या शोधू लागतात. त्या कात्री व बॅटरी घेतात. एकमेकींकडे पहात )

         आरोही :

चल तिला आलसेशियन कुत्रं काय काय करु शकत ते दाखवू.

( कृती : तोंडातील जीभ बाहेर काढतात. चालू लागतात. चार पावले चालल्यावर )

आरोही :

थांब.

तन्वी :

आता आणखी काय ?

आरोही :

 दोन स्टिकर्स घेते.

 तन्वी :

ती आणखीन कशाला ?

( कृती : आरोही मागे वळते. व आपल्या वहितील दोन स्टिकर्स घेते. )

आरोही :

त्यांना जाणवून द्यायचं आहे. मला की पंगा कोणाशी घेतलाय यांनी ते.

 ( कृती : त्या टेरेसवर जातात. तेथे अनेक मुलींचे कपडे उनात घातलेले असतात. तेथे गेल्यावर )

      संवाद :

      तन्वी :

माहित आहे ना… त्यांचा ड्रेस, नाहीतर दुसऱ्याच कुणाचा तरी कात्रायचा.

      आरोही :

थांब ग एक मिनिट. जरा तो टॉर्च ऑन कर बघू व काल काढलेला फोटो बघ. त्यातील ड्रेस … दाखव जरा..

 हा… हा बघ वेदीचि अन् तो तिकडचा स्वेतीचा.

         तन्वी :

हुशार आहेस ह.. अन् हा फोटो केव्हा काढलास.

       आरोही :

काल काढला… सायंकाळी, त्या दोघी फिरायला बाहेर निघाल्या होत्या तेव्हा, बर चल होऊन जाऊ दे…

  ( कृती : त्या दोघी ड्रेस कातरतात. त्यावर उंदराचे स्टिकर्स लावते. )

             आरोही :

माझा डेमो करतात का ? आता घाला म्हणावं झ्यालरीचा ड्रेस.. अन् करा कॅब्रे डान्स अन क्याट वॉक.

मेहबूबा मेहबूबा गाण्यावर…..

( कृती : ती विचित्र ॲक्शन करते. ते पाहून तन्वी हसते.)

         संवाद :

       आरोही :

चल लवकर, नाहीतर त्या मांजरी येतील वासावर माग काढत….

( त्या निघत असताना )

अग , थांब त्यांचा फोटो डिलीट करते.

( कृती : आरोही फोटो फोन गॅलरीतून डिलीट करते. त्या सर्व साहित्य जागच्या जागी ठेवून परत हॉलकडे निघतात. त्या हॉलमध्ये येतात. व आपल्या जागेकडे जाऊ लागतात. त्यावेळी )

        वेदिका :

आली उंदरीन उंडारून, आता बसेल मॅडमच पायात. आज्ञा धारक सेवका सारखी.

         श्वेता :

उंदीर नव्हे ग पालटू टॉमी म्हण..

      वेदिका :

 सोड जाऊ देत… चला सिनेमा बघू…. उगाच तिचं नाव नको…

                                   Cut to…….

……. …… ……….