फ्रेंडशिप एक साहस भाग २२

 फ्रेंडशिप एक साहस भाग २२

( आरशात पहात)

सतिश :

 काय रे बीट्ट्या गावात नविन पाखरं दिसाय लागल्यात.

बिट्ट्या :

 व्हय र, नविनच आहेत. पावन्या हाईत वाटतं.

सतीश :

काय र सूरज ओळख करून घेऊया काय?

 सूरज :

 घेऊया की तेवढंच आपल जमलं तर जमलं रवी सारखं.

सतीश :

 तस बघायला गेलं तर रव्यान चांगलच पाखरू पटकावलं.

बिट्टू :

 तो रव्या काय पटकावतोय  , मामा मुळेच घडलं समद. नाहीतर ती आरोही याला कसली भीक घालतेय.

सूरज :

 मग आपणं पण बघू की

सतीश :

मग चला तर.

( त्या गाडी जवळून जाताना)

सतीश :

 राम राम पावनी बाई, कुणीकडे चाललाय म्हणायच्या?

मानसी :

 आरोही गोडांबे माहीत आहे का, आम्हीं त्यांच्याकडे आलोय.

सतीश :

 आरोही वहिनीच्या तुम्ही कोण? म्हणजे पावन कोण अस म्हणायचं होतं.

माधवी :

आम्ही तिच्या मैत्रिणी आहोत.

बीट्ट्या :

 मग काय लईच भारी. वहिनीच्या मैत्रिणी काय आमच्याच मैत्रिणी.

सुरज :

बघतोस काय बिट्टू पावण्या लांबून आल्यात. सिटीतनं, पाय भाजत असतील बिचाऱ्यांच बसवा गाडीत त्यांना.

माधवी :

 नको नको त्याची काही गरज नाही.

बीट्ट्या :

 नाही कसं, आमच्या गावात आलाय थोडा तरी पाहुणचार करु द्या की आम्हाला.

सतीश :

बोलत काय बसलाईस, उचल बॅगा अन् टाक गाडीत. बसा पावनी बाई.

( त्या गाडीत बसल्या. श्वेताला वागणं खटकल होत. पण तिने बाकीच्यांना गप्प रहाण्याचा इशारा केला. गाडी निघाली.)

 

सतीश ( आरशात बघत)

 बीट्ट्या, पावणीबाई कुठल्या गावच्या म्हणायच्या.

 बीट्टू :

 आव कॉलेजला हाईत, कोल्हापूरकडल्या असतील.

सतीश :

आपल्याला कोल्हापूर लई आवडत राव. काय ते शहर, काय तिथंल जेवण, काय वातावरण लई भारी राव. अन् …

सूरज :

 अन् तिथल्या लवंगी मिरच्या पण मस्तच असतील.

( ते हसू लागतात.)

सतीश :

 बर पावनी बाई, गाव कसा वाटला?

मानसी :

 आधी बघतो तरी, अजून येऊन टेकलो पण नाही. मग काय सांगणार….

 बीटटु :

ते पण खरंच आहे म्हणा.

बीटटू :

 मग असल की चार पांच दिवस मुक्काम.

माधवी :

 चार पाच दिवस नाही. एक दोन दिवस आहोत.

बीटटू :

 अस कस हे, आव् जरा बघा गाव हे, एकदा बघितल्यासा तर पुनः जायचं नाव काढायच्या नाहीसा.

श्वेता :

 बर बघू, आधी लग्न तरी होऊ द्या.

सतीश :

 कुणाचं?

श्वेता :

 कुणाचं म्हणजे आरोहीच आणखी कुणाचं?

बीटटू :

 आरोहीच होय, मला वाटल …

श्वेता :

 काय वाटलं.

बीटटू :

 काय नाही..... काय नाही....

( श्वेता रागाने पहाते. तो ओशाळतो, जिप गावात येते. एका वाड्यासमोर थांबते.)

सतीश :

 हा आला तुमचा मुक्काम …उतरा खाली.

( त्या खाली उतरतात. आत वाड्यात जातात. तिथे अनेक जण आपापल्या कामात होती. आरोहिचा मामा, मित्र व रवी बसलेले होते. अंगणात अरोहिच्या मैत्रिणी पाहून )

आरोहीचे मामा :

 राम राम मानसी मॅडम, तुम्ही आलात बरं झालं, अन् ह्या कोण?

 मानसी :

या माझ्या मैत्रिणी ही श्वेता अन् ही माधवी.

सतीश :

 मामा पाहुण्या पोहचवल्यात काळजी घ्या.

मामा :

तुमच्या सारखी दोस्त मंडळी असताना कशाला काळजी करू. बर आता गाव फिरणं थांबवा अन् जोडीदाराला घोडीवर बसवायच्या तयारीला लागा.

सतिश :

 आम्ही आहोतच मामा, जरा आम्हाला पण घोडीवर बसवायची तयारी करा.

मामा :

पुढचा नंबर तुमचाच आता.

मानसी :

 मामा आरोही कुठे आहे?

मामा :

असल आत खोलीत, जावा जरा. फ्रेश व्हा, विश्रांती घ्या. दमला असाल.

( त्या  तिघी आत जातात.)

Cut to …

Day /Inter /Arohi  mama home

 आरोही पलंगावर बसली आहे. ती नाराज आहे.   रडू लागते. तिची आई शेजारी बसलेली आहे.

आरोही आई :

 हे बघ आपल्यावर मामाचे उपकार आहेत. तो काही शत्रू नाही.

आरोही :

 तर लई मोठा हितचिंतक आहे. म्हणून मला मेहूनीच्या त्या बेवड्या पोराच्या गळ्यात बांधतोय.

आई :

 तो एकुलता एक् व श्रीमंत आहे. तू सुखात राहशील.

आरोही :

 त्याच्या पहिल्या बायकोला दिलं ना सुख त्यानं, मग का उडी घेतली विहिरीत तीन.

आई :

 तुझ्या बाबत अस काही होणार नाही.

आरोही :

 होणार नाही, म्हणून हा बिजोरा पाहिलास. मी स्पष्ट सांगून ठेवतोय तुला मला त्याच्याशी लग्न करायचं नाही.

आई :

 गप्प बस , कोणतरी ऐकेल.

( मानसी व श्वेता तिथं येतात.)

अरोहीची आई :

 तूच सांग आता समजावून.

मानसी :

 तुम्ही जा बाहेर मी समजावतो तिला.

(आरोही मानसीला मिठी मारते. व रडते. माधवी व श्वेताला पाहून चकित होऊन काही बोलणार इतक्यात मानसी तिच्या तोंडावर हात ठेवत.)

 मानसी :

 गप बस. आम्ही तुला या पिंजऱ्यातून सोडवायला आलोय.

उगाचच दंगा करु नकोस. एक माझं.

( मानसी तिच्या कानात कुबुजत.)

आरोही :

 अंग पण इथे कडक बंदोबस्त आहे.

मानसी :

 तू गप्प ग, …. तू फक्तं फ्रेश रहा. शंका येऊ देऊ  नकोस.

 ( आरोही फ्रेश राहण्याचे नाटक करू लागते, दिवसभर मेहंदी झाली. साखरपुड्याचे वेळी तयार होताना.)

आरोही :

 श्वेता तुला या पेहरावात पाहून हसू येतय.

श्वेता :

 का ग.

आरोही :

 तुला नेहमी पुरुष पेहराव्यात पहायची सवय झालीय. ना.

श्वेता :

 त्यात काय? हळूहळू होईल या पेहराव्याची देखील सवय.

आरोही :

 काही म्हण, तू त्याच कपड्यात मस्त दिसतेस.

बर, सॉरी ह … मी तुमच्याशी नेहमी भांडतच राहिले.

माधवी :

 सोड ग तो विषय आता पुढे जाऊ.

( रविचे मित्र अधून मधून लाईन मारण्याचा प्रयत्न करतात. संध्याकाळी हळदीचे जेवणं असते. गोड खीर केली जाते. श्वेता त्या खिरीत गुंगिच औषध नजर चुकवून टाकते. ती त्या तिघींनी जाऊन सांगते.)

 श्वेता :

 काही झालं तरी खीर खावयाच नाही.

Cut to .......

….. ….. …..

Night / inter / home

(लोक जेवू लागतात. जेवल्यावर सर्वांना झोप येते. श्वेता प्राजक्ताला मीस्क्वाल  देते. प्राजक्ता गाडी घेऊन गावाबाहेर अड वाटेला मैत्रिणीसोबत येते. हॉर्न करते. या तिघी झटपट आवरून बाहेर पडतात. रवी व त्याच्या मित्रांनी खीर खाल्ली नाही. ते दारु प्यायलेले असतात. हॉर्न ऐकुण ते उठतात. बिबट्या त्या   चौघिंना पळताना पाहतो. )

बीट्ट्या :

 अरे भावांनो उठा लवकर. वहिनी पळाली.

( ते उठून मागे लागतात. गावाबाहेर झटापट करून त्या निघतात. रवी व त्याचे मित्र गाडी घेऊन मागे लागतात. वाटेत आश्विन आपली गाडी आडवी घालतो. त्याच्याशी फाईट करतो. तोपर्यंत प्राजक्ता व मैत्रिणी अरोहिला घेऊन जातात.. व आश्विन रवी व त्याच्या मित्रांना हरवून.गाडी घेऊन निघतो. रवी पाहतच राहतो.)

……….. ……..

Day / morning / inter / home

 मामा व घरातील सर्व बसलेले आहेत.

रवी :

 सोडणार नाही त्यांना.

 मामा :

 गप बस, पहिली नांदवता आली नाही, अन् दुसरीची स्वप्न बघतोय. पोरीच्या मनात नाही, तर उगाच जबरदस्ती कशाला. बघू दुसरी एखादी. कमल इकडे ये.

एक् काळी मुलगी येते.

मामा :

 बघ चालती का?

 रवी :

 त्यापेक्षा मी बिन लग्नाचा राहीन. तो रागाने आत जातो.

मामा :

 काय नवाबी नखरे. बस तसाच मग

 …… …… …….

Next day / Cort / inter

 जज्य समोर आरोही व राजेश चे कोर्ट मॅरेज होते. व सगळे जल्लोष करतात. प्राजक्त व आश्विन एकमेकाकडे पहात हसतात.

समाप्त