फ्रेंडशिप एक् साहस भाग १५

फ्रेंडशिप एक् साहस भाग १५nishmarathishortfilmskrift1983.blogspot.com

 DAY/ INTER / HOSTEL ROOM

श्वेता :

 चला झाली एकदाची तयारी.

वेदिका :

 हो आता मोहीम फत्ते करायची.

श्वेता :

 करायची म्हणजे काय, करायचीच. त्या आरीला दाखवून द्यायचं.

वेदिका :

 पण ती डप्पर कूठे दिसत नाही.

माधवी :

 तिचा नंबर घेऊन, मी गडाच्या प्रत्येक कोपऱ्यात उभं राहून फोटो काढून पाठवायचा, तिला व तिच्या त्या दोन कोंबड्यांना.

अनुजा :

 पण नंबर आहे का पाठवायला. बाई गेल्या गावाला.

रेवा :

तिच्या कोंबड्याना माहीत असेल ना?

अनुजा :

त्या सहज देतील असं वाटतंय.

श्वेता :

नंबर, नंबर मिळवनं माझ्या डाव्या हातचा खेळ आहे.

रेवा :

 हो का, ते कसं?

श्वेता :

( वेदिकाकडे पाहत)

वेदे सांग, ते कसं.

वेदिका :

 ऑल इंडिया रेडिओ.

अनुजा :

 आ s s , आ s s म्हणजे नंबर मिळाला तर….

( हसण्याचा आवाज.)

Cut to ……

…… …… …

NIGHT / INTER – OUTER / IN cantenar 11 o’ CLOCK

 (बाहेरील आवाजाने मुग्धास शुद्ध येते. बाकीच्या मुली गुंगीत आहेत. समुद्री लाटांचा आवाज. कंटेनरमध्ये माल भरण्याची क्रिया. कुलूप काढण्याचा आवाज. मुग्धा बेशुध्द होण्याचे नाटक करते. काही व्यक्ती आत येतात.)

इसम 1:

चलो, जलदी उठाव ऑर पार्सल वाली कंटेनर मे डाल. दो.

( कर्मचारी त्या मुलींना उचलून दुसऱ्या कंटेनर मध्ये टाकतात. त्यामधे पॅक केलेल्या पेट्या असतात. मध्यभागी लपवून पेट्या आडव्या लावतात.)

इसम 1:

हो गया क्या?

कर्मचारी :

 जी हूजुर.

( कंटेनर ट्रकवर टाकून बंदरावर नेतात. कागदपत्र पाहणी होते. कंटेनर बोटीवर चढवला जातो. शिपचा भोंगा वाजतो. बोट निघते.)

Cut to…..

……. …… …..

DAY / outer – INTER / boat

(समुद्री लाटांचा आवाज ऐकू येत आहे. मुग्धा उठते. अस्पष्ट उजेड एका होलातून येतोय. मुग्धा मुलींना शुध्दीवर आणण्याचा प्रयत्न करते. त्या बेशुध्द असतात. एक मुलगी मृत आढळते. बाजूला बसते. डोक्यास हात लावते. हालचाल करू लागते. पेट्या बाजूला सारते, एक पेटी खाली पडते. एक् पट्टी निघते. द्राक्षे खाली पडतात. ती भुकेली आहे. खाऊ लागते. पेट्या बाजूला सारते. दरवाजा पहाते. बाहेरून लॉक असते. उघडण्याचा प्रयत्न, छिद्रातून पहाते. बाहेर अस्पष्ट उजेड. एक बल्ब दिसतो. अंतर्वस्त्रात लपवलेली पट्टी काढते. थोडेसे कापते रक्त येते. दुर्लक्ष करून दरवाजाचे कडी बोल्ट काढण्याचा प्रयत्न , पट्टी घासू लागते. कडी निखळते. दार ढकलते. थोडे उघडते. दोन कंटेनर मध्ये असल्याने थोडे उघडते. इतर मुलींना उठवण्याचा प्रयत्न. असफल , आपणं निसटले पाहिजे हा विचार अर्धवट दरवाजातून बाहेर पडते, दोन्ही कंटेनर मध्ये पाय लावून वर चढण्याचा प्रयत्न, चढते. अंदाज घेत शीपच्य बाहेरच्या बाजूला सुरक्षित ठिकाणी जाते. उजडू लागते. सगळीकडे पाणी दिसते. दूर बेट दिसते.)

Cut to....

….. ……. …

Day / outer / koknatil gav

मुग्धाला दिसू लागते.

In past....

( वडील काठी घेऊन आत येतात.)

वडील :

 कूठे लपलीय ती.

आई :

 माहित नाही. कशाला हवं मुलींना पोहणे घरात तर सगळ जीनं जाते त्यांच.

आजी :

घाट कोकणात जन्म घ्यायचा तर पोहायला आलच पाहिजे. तुझ्या अवशीच्या घोवान शिकवल नाय तूका, म्हणून माझी नात काय अडाणी राहूदे.

( आजी डोळ्याने इशारा करते)

वडील :

थांब दाखवतोच तिला आज पोहायला जात नाही कस बघतो.

( वडील आत जातात. कणगीच्या कोपऱ्यात लपलेल्या मुग्धाला ओढत आणतात. आई मध्ये पडते.)

वडील :

तू गप्प , बाजूला हो.

( बायकोस ढकलून मुग्धाला ओढत नेतात.)

मुग्धा :

 आई, आई

Cut to …..

……. ……

DAY/ outer/ vihirit

(मुग्धा चे पाठीला रस्सी बधली जाते. ती रडत आहे. तिला पाण्यात ढकलतात. पाण्यात पडण्याचा आवाज.)

Cut to……

…….. …… …….

(DAY/ morning / ship/ OUTER

 (मुग्धा आठवणीतून बाहेर येते. पाण्यात उडी मारत पोहू लागते. बेटावर पोहोचते. काठावर आडवी झोपलेल्या अवस्थेत. डोळ्यासमोर शिप दूर जाताना दिसते.)

Cut to …..

….. ….. …..

DAY/Inter /college cantine

श्याल्मली कुपेकर. टेबलवर बसली आहे.

(Oc)

( ही  श्याल्मली एक चालत फिरत वार्तापत्र, कॉलेज मधिल खडानखडा माहिती हवी असल्यास ती मिळण्याचे एकमेव ठिकाण म्हणजे श्याल्मली, upsc ला जर एखादा पेपर कॉलेज जीवनावर टाकला तर शंभर पैकी शंभर मार्क मिळवेल. कॉलेज मधील सर्व लफडी एकवेळ प्राध्यापकांना कळणार नाहीत. मात्र श्याल्मलीला सर्व ठाऊक कॉलेजच्या विषयात एकवेळ कमी गुण मिळतील पण या बयेला कॉलेज मधील मुलांची हिस्ट्री, जिओग्राफी, सायन्स सर्व काही माहीत असतं. सायन्स म्हणजे तुम्हाला प्रयोगशाळा वाटली का ? छे  इथं सायन्स म्हणजे प्रेमप्रकरणे.)

( श्वेता व वेदिका श्याल्मली जवळ येऊन बसुन तिला त्यांनी आणलेल्या डब्यातील बिर्याणी वाढत आहेत. ती दोन्ही हातानी ताव मारत. आहे.)

वेदिका :

 श्याल्मली ताई आणखी काय हवे का?

श्याल्मली :

ज्यादा काही नको, ज्यूस तेवढा मागवा. लिंबू सोडा, कसं आहे, की नाही, मला ना ॲसिडिटीचा त्रास आहे ना. एवढं सगळ खायचं म्हणजे पचवायला तरी हवच ना.

वेदिका :

 हो तर, किती मोठ्ठ काम आहे ना,

श्वेता :

 वेडे गप्प जरा, मी बोलू का?

 वेदिका :

 बोल की.

श्वेता :

 मी सांगितलेल्या कामाचं काय झालं. 

श्याल्मली :

 ते होय, झालं की, हे घ्या नंबर त्या तिघींचे.

( चिठ्ठी काढून देत.)

श्वेता :

 व्हॉट्स ॲप  आहेत ना.

श्याल्मली :

( जेवत )

एकशे एक टक्के

श्वेता :

झालं काम एखदास बरं, येऊ का आम्ही, तू खा आरामात.

( श्वेता वेदिकेला इशारा करते.)

श्याल्मली :

बिल तेवढं भरा नाहीतर जाल तशाच.

वेदिका :

त्याची काळजी नको, भरलय बिल, हे घे, पावती , जर तुझा विश्वास बसत नसेल तर .

( त्या जात असतात. श्याल्मली मागे ओरडुन.)

श्याल्मली :

अग, आणखी एक सांगायचं राहिलं.

श्वेता :

आणखी काय?

श्याल्मली :

आरोही बोहल्यावर चढतेय, पुढच्या महिन्यात एकवीस तारखेला.

वेदिका :

 खरचं, चढ म्हणावं, बोहल्यावर, अन् कर घराचं गोकुळं, व नवऱ्याला दे सांभाळायला पोर.

( त्या एकमेकींना टाळ्या देतात. अन् निघून जातात.)

……. …..

Day /Inter/ Hostel ROOM

( पंधरा तारीख मुली प्रवासाचे नियोजन करत आहेत.)

श्वेता :

गाडी ओके आहे ना.

प्राजक्ता :

 हो आहे ग.

श्वेता :

 कोणती गाडी,

 प्राजक्ता :

 जेवायला घेऊन गेलो होतो ना, ती गाडी.

श्वेता :

 ती गाडी होय.

प्राजक्ता :

 हो पण…..

माधवी :

 पण काय आणखीन.

प्राजक्ता :

आपल्यासोबत आणखीन तिघे आहेत.

श्वेता :

 आणखी कोण ?

प्राजक्ता :

ड्रायव्हर काका, कामवाल्या सरुची मुलगी, अन…

माधवी :

कोण ?

प्राजक्ता :

 एक् ट्रेकर, पपांच्या मित्राचा मुलगा.

श्वेता :

 तुझी ओळख आहे ना.

प्राजक्ता :

ड्रायव्हर व सरूची मुलगी. ती काय आपलीच माणसं, पण हा ट्रेकर कोण कसा आहे, काळा की गोरा माहीत नाही, त्याची हिस्ट्री काढायला हवी

 बर, वेळ होतोय निघते मी, बाय

सर्वजनी :

 बाय…..

( ती जाते.)

वेदिका :

हा आणखी कोण ट्रेकर, कशाला हवा होता.

माधवी:

 तर काय, मुलींमध्ये लुडबुड.

श्वेता :

अग तिच्या पप्पांनी निवडलाय म्हंटल्यावर चांगला असणार, बर बघू, अन् असला खोडकर, तर आपणं काय कमी आहोत काय, दाखवू आपला हिसका, डोळ पांढर करील त्यो.

वेदिका :

ते तर झालंच.

रेवा :

चला पसारा आटपा नाहीतर शिरसाठ बाई हॉस्टेल डोक्यावर घ्यायची.

श्वेता :

 चला आवरा, पटकन.

Cut to ……

…….. …….

DAY / inter/ evening / prajkta home

हॉल मध्ये टीव्ही चालू आहे. आजी, व आई टीव्ही पाहतेय. वडील येतात. बॅग सावित्रीबाई कडे देत.

सयाजीराव :

 अरे वा...., मालिका पाहताय, कन्या कुठे दिसत नाही.

सावित्रीबाई :

 गड सर करण्यासाठी नियोजन करताहेत. दोन दिवसांनी प्रस्थान करतील आपलं भगिनी मंडळ घेऊन.

सयाजीराव :

 एकदाची तयारी झाली म्हणायची. किती तारखेला जाणार.

सावित्रीबाई :

 सोळा तारखेस. पण

सयाजीराव :

 पण काय आणखीन.

सावित्रीबाई :

 मला तर काळजी वाटतेय. आपली नाजूक बावली कशी जाते याची. पाय दुखतील ना तिचे.

सयाजीराव :

काळजी कारण सोडा, आपणं काय आयुष्यभर तिच्या सोबत असणार नाहीये, अन् हा जो निर्णय घेतलेला आहे ना, तो तिचा स्वतःचा आहे. आपण लादलेला नाही.

सावित्रीबाई :

 मी जाऊ का सोबत.

आजी :

 तू जा म्हणजे झालं, त्यांचं एका दिवसाचं काम दोन दिवसावर नेशील.

सावित्रीबाई :

 एवढी काय म्हातारी नाही मी.

आजी :

 तुझी काळजी ओळखते मी, पण तिला स्वातंत्र्य नको का? उगाच तिच्या नियोजनावर पाणी पडायचं. व ड्रायव्हर व सरुची मुलगी आहे ना सोबत.

सावित्रीबाई :

 काकांना जमेल का या वयात. त्यापेक्षा प्रमोदला पाठवलं तर.

सयाजीराव :

त्याला पाठवा, म्हणजे त्या दोघांचं भांडणं सोडवायला आणखी दहाजण पाहिजेत. मी माझ्या मित्राच्या मुलाला बोलावलंय. त्याला ट्रेकिंगचा अनुभव आहे म्हणे.

सावित्री :

 त्याला, ही बया मानेल का?

सयाजीराव :

 त्यात काय, सर्व तिच ऐकायचं का?

( गाडी आल्याचा आवाज ,)

सावित्रीबाई :

 मॅडम आल्या वाटत.

(प्राजक्ता आत येते.)

सयाजीराव :

 प्राजक्ता , इकडे ये?

प्राजक्ता :

 काय पपा,

सयाजीराव :

कधी जाणार आहेस?

प्राजक्ता :

 सोळा तारखेला.

सयाजीराव :

 कोण कोण आहात?

प्राजक्ता :

( डायनिंग टेबलवरील फळ उडवत)

कोण कोण म्हणजे, आम्ही मैत्रिणी

सयाजीराव :

 त्यांच्या घरी माहीत आहे का?

प्राजक्ता :

 कल्पना नाही मला, तरी पण त्यांनी सांगितले असेल की,

सयाजीराव :

 म्हणजे नसणार, बर एक सांगू.

प्राजक्ता :

हा.

सयाजीराव :

ड्रायव्हर, व सरलाची मुलगी सुमा व सोबत एक ट्रेकर येईल.

गाडी उद्या क्लिनिंग करून चेक् करून मिळेल

प्राजक्ता :

 बाबा ,मला येते की चालवता, उगाचच आणखी एक गाईड कशाला? उगाच अडचण नुसती.

सयाजीराव :

 ते काही नाही, ह… आणखी एक सांगायचं म्हणजे जाऊन येईपर्यंत गाडी अजिबात हातात घ्यायची नाही, अन्यथा तुझी ही ट्रीप क्यांसल.

प्राजक्ता :

( नाराजीने)

 अस काय हे?

सयाजीराव :

तसच, जसं तुझं आम्ही ऐकतो, तसच तू ही आमचं ऐकायचं.

प्राजक्ता :

( नाराजीने)

बर

( प्राजक्ता रुमकडे जाते. ती गेल्यावर)

सावित्रीबाई :

देव पावला एकदाचा,

सयाजीराव :

 झालं ना, तुमच्या मनासारखं.

सावित्रीबाई :

 झालं, काळजी मिटली थोडीशी.

आजी :

 चला थोड टेंशन कमी झालं,

( वर उठत)

सयाजीराव :

तू आणि कुठे निघालीस?

आजी :

 जाऊन येते. जरा नातीला मदत करते. प्रवासाला चाललेय ना.

सयाजीराव :

मदतच कर, नाहीतर तू ही जाशील गड सर करायला.

आजी :

 मला काय कच्ची समजू नकोस, अजूनही बळ आहे पायात माझ्या.

सयाजीराव :

बर बाई, जा.

आजी :

 हा….

Cut to ……

……. ………. ……